Hlín - 01.01.1953, Blaðsíða 119
Hlín
117
eftir hádegi, með járnbrautarlest, áleiðis til Dynu. —
Kl. 6 komum við til Strömstað, sem er næsta stöð við
Dynu. — Það var álíka bær og Reykjavík, og stendur við
Dynufjörð, sem er lítill fjörður inn úr Skagarak, rjett
austan við landamæri Noregs. — í Strömstað hittum við
bústjórann frá Dynu, sem kominn var með bíl til að sækja
okkur. Hann hjet Karl Karlson, og trúði mjer fyrir því,
að svo lijetu nú flestir Svíar — rjett eins og Hansen og
Jensen í Danmörku, eða Jón Jónsson á íslandi. — Hann
var nú reyndar fyrsti Svíinn, sem jeg kyntist með því
nafni, svo að jeg trúði honum mátulega vel. — Karlson
hafði með sjer loðfeldi og kápur, og vafði hann því utan
um okkur á leiðinni, enda var frostið 16 stig á Celsíns og
töluvert hvassviðri. — Eftir 40 mín. keyrslu vorum við
komin að Dynu. — Veginn og umhverfið sá jeg ekki á
leiðinni, því það var komið myrkur. — Þegar við komum
í hlaðið, var kveikt útiljós yfir dyrum íbúðahússins, sem
var stórt timburhús. — í dyrunum tók á móti okkur há-
vaxin, gráhærð kona, heldur fasmikil, og bauð okkur vel-
komnar. — Hún dreif okkur inn úr dyrunúm og skelti í
lás, svo kuldinn kæmist ekki inn, eins og hún sagði. —
Því næst færði hún okkur úr kápunum og flýtti sjer að
bjóða okkur inn í vel hlýtt herbergi. Það var stór stofa,
reyklituð — eða rauðleit, með tveim stórum gluggum.
Undir þeim var bekkur nteð liáu baki og bríkum, en
framan við liann langt borð, með stólum til endanna. —
I einu horni stofunnar var arinn, og logaði þar glatt á
viði, sem kynt var. — Arininn er opið eldstæði, hlaðið úr
múrsteini í einu horni herbergisins. Hann er hlaðinn
nokkuð frá gólfi. — Yíir hann er gerður hattur eða skerm-
ur og undir skerminum er op út í reykháfinn, sem tekur
á móti reyknum. — Yfir arninum er hilla, og á henni stóð
klukkan. Hún var nú orðin 7, er við komum inn, og mat-
ur var líka kominn á borðið. — ,,Þið eruð kaldar og svang-
ar og þrufið að borða heitan mat. — Og þú, litla íslenska,
— verður að borða mikið og fitna, — þú ert of mögur.“ —