Hlín - 01.01.1953, Blaðsíða 120

118
Hliri
Þetta sagði gamla fröken Krebs, eða Tanta Retta, eins og
hún oftast var kölluð. — Hún ráðskaði þarna á heimilinu,
og hennar vilji var þar lögmál. — Tanta Retta sat til
borðs með okkur, bústjórinn Karlson, og ungur piltur,
sem vann hjá honum við búreikninga. — Ráðskonan gekk
um beina — hún Ólivía — miðaldra kona, þrekin og
þrifleg — með mikið skoljarpt hár og grá augu. — Hún var
hæggerð og stilt, og talaði lítið. — En Tanta Retta hafði
orðið, og bústjórinn Karlson var líka rnjög gamansamur.
— Honum fannst það undrun sæta, að íslenskri stúlku
skyldi finnast kalt, þó það væri 16 stiga frost. — Hún hlyti
þó að vera vön kuldanum frá Islandi. — Hann vissi nú
samt meira um ísland en ýmsir aðrir, sem jeg liafði kynst,
og er fram liðu stundir fjell svo vel á með okkur, að gamla
Tanta Retta komst að þeirri niðurstöðu, að ef jeg gæti
hugsað til að búa í Svíþjóð framvegis, myndi fara mjög
vel á því, að jeg yrði frú Karlson á Dynu. En því miður
komst hún að því seinna, að Karlson átti litla, snotra unn-
ustu á næsta bæ, og því varð ekki meira úr þessari ráða-
gerð göntlu konunnar.
Klukkan hálf níu um kvöldið ákvað Tanta Retta að við
værum dauðþreyttar og þyrftum að fara að sofa. ,,Og þið
megið alls ekki fara á fætur fyr en jeg vek ykkur,“ sagði
hún. — Mjer fanst þetta nú nokkuð mikið ráðríki, en er
jeg kyntist töntu betur, fann jeg, að hún gerði alt af góð-
um hug, og mig tók hún nú að sjer eins og jeg væri dóttir
hennar. (Eftir jólin fór jeg með henni til Noregs og bjó
hjá henni allan þann tírna, sem jeg dvaldi í Osló.)
Hún er nú dáin, en minningin lifir. — „Orðstýr deyr
eigi hveirn sjer góðan getur.“
Næstu dagana var búið undir hátíðina. — Ólivía bak-
aði, gerði hreint og fægði, með aðstoð ungrar frænku
sinnar, sem hún fjekk til hjálpar. — Tanta Retta skálmaði
um herbergin og leit eftir öllu — athugaði hvort drengur-
inn hefði rnunað eftir að bera inn nógan við til að brenna
um hátíðina, hvort ekki hefði gleymst ftð kveikja ljós hjá