Hlín - 01.01.1953, Qupperneq 151

Hlin
149
hjer í nágrenni, ,að vel hefði mátt rita hennar æfiminningu, þó
ekki væri hún eða þau hjón, hátt sett í mannfjelagsstiganum. —
Að vita hvernig hún barðist áfram með hnúum og hnefum, sem
maður segir, við sífelda fátæka og margskonar erfiðleika fyrir
börnum sínum, og síðast í mörg ár fyrir manni sínum, sem al-
gerlega misti hægri hendina sökum ígerðar sem hann fjekk. —
Þó var hún til enda síglöð, og þau hjón bæði, þrátt fyrir barna-
missi o. fl., og aldrei hef jeg þekt meiri nægjusemi. — Oft duttu
mjer í hug þessi orð: „Að minsti kofi víst má veita verum tveim,
sem elskast heitt,“ því betra hjónaband hef jeg ekki þekt. — Ef
jeg hefði verið því vaxin að geta ritað, hefði jeg viljað skrifa
æfiminningu þessara hjóna. — M.
Af Norðurlandi er skrifað: Víst er það merkilegt að hljóðlátt
kvenfjelag í fámennu þorpi skuli hafa starfað nær hálfa öld. —
Og víst er það margt, sem aldrei verður ritað um af störfum
þess og framkvæmdum þennan tíma. — Mjer er t. d. vel kunn-
ugt um það, að ýmsar fjelagskonur höfðu þann sið að ganga til
sjúklinga og lesa fyrir þá, og að kenna ungum stúlkum, sem
lengi þurftu að liggja, hannyrðii’. — Einnig að heimsækja kon-
ur, sem hjálparþurfa voru vegna fátæktar eða snöggra sorgar-
atburða, og hlynna að heimilum þeirra. — Þetta var hljóðlátt
starf og ekki skrásett í gerðabækur, en ef til vill hefur það —
einmitt það — verið hyrningarsteinn og aflgjafi fjelagsins. —
Án innri fjelagsanda þrífast engin samtök. — M.
Af Suðurlandi er skrifað: Það veitir ekki af að hefja veruleg-
an áróður til að útbreiða íslenska þjóðbúninginn meira. — Jeg
held bara að konur sjeu víða að taka hann upp. — Það þyrfti
hver einasta íslensk kona að eiga þjóðbúninginn og nota hann
að minsta kosti spari. — Mjer finst að Húsmæðra- og kvenna-
skólar ættu að kenna stúlkunum að sauma þjóðbúninginn og
hvetja þær eindregið til að koma sjer honum upp. — Það veitir
sannarlega ekki af að halda í alt sem þjóðlegt er nú á tímum.
Enda finst mjer íslenskar konur mega vera stoltar af að eiga
svo fallegan þjóðbúning. — Það er líka þægilegt að eiga bún-
ing, sem hægt er að nota við öll tækifæri. — K.
Kennari á Norðurlandi skrifar: Jeg vildi að allir kvennaskól-
arnir í landinu Ijetu ungu stúlkurnar sauma sjer íslenskan
búning í stað skólakjóla. — Talið er, að fátækir nemendur hafi
ekki efni á að kaupa alt það kvensilfur, sem þarf til upphlutsins.
En ef þetta kæmist í tísku, mundi fyrirfram reynt að eignast
þetta, áður en í skólana væri komið, og ef til vill tekinn upp sá
siður að gefa eitthvað af þessu kvensilfri í fermingargjafir eins
og áður tíðkaðist. — I.