Morgunn - 01.06.1934, Síða 37

M ORGUNN
31
vera í nánd, sæju mig, en er eg kom að dyrunum, fann
eg, að eg var í fötum, og er eg hafði gengið úr skugga um
það, sneri eg mér við og horfði á fólkið. Olnboginn á mér
kom við handlegginn á karlmanni, sem stóð hjá dyrun-
um ásamt öðrum manni. Mér til mikillar undrunar fór
handleggur hans í gegnum minn, án þess að nokkurrar
viðstöðu yrði vart; þeir hlutir, sem sundur höfðu skipst,
féllu sársaukalaust saman aftur, eins og þegar loft sam-
einast. Eg leit hratt framan í hann til þess að aðgæta,
hvort hann hefði tekið eftir snertingunni, en hann sýndi
þess engin merki — hann stóð kyr og horfði á rúmið, sem
eg hafði farið úr. Eg leit í sömu átt og hann, og sá minn
eigin líkama andaðan. Hann lá nákvæmlega eins og eg
hafði haft svo mikið fyrir að leggja hann, að mestu leyti
á hægri hliðinni, fæturnir saman og hendurnar með
spentum greipum á brjóstinu. Eg varð hissa á að sjá,
hve andlitið var fölt. Eg hafði ekki litið í spegil í nokk-
ura daga og hafði ekki ímyndað mér, að eg væri eins
fölur eins og flest stórveikt fólk er. Eg samfagnaði sjálf-
um mér með, hversu laglega mér hefði tekist að ganga
frá líkamanum og þóttist vita, að vinir mínir mundu í
þessu efni litla fyrirhöfn þurfa að hafa.
Eg sá margt fólk sitjandi og standandi þarna um-
hverfis líkamann; einkum veitti eg athygli tveimur kven-
mönnum, sem virtust krjúpa á kné vinstra megin við
mig, og eg vissi, að þær voru að gráta. Eg hefi síðan
komist að raun um, að þetta voru kona mín og systir mín,
en eg gerði mér ekki grein fyrir neinum einstaklings-
mismun. Eiginkona, systir og vinur var eins og eitt og
hið sama fyrir mér. Eg minntist ekki neinna tengda; að
minsta kosti hugsaði eg ekkert um þær. Eg gat aðgreint
karl og konu, en ekkert frekara.
Eg reyndi nú að ná athygli fólksins í því skyni að
hugga það og jafnframt fullvissa það um ódauðleika
minn. Eg hneigði mig glaðlega fyrir því, og rétti upp
hægri höndina í kveðjuskyni. Eg gekk á milli þeirra,