Morgunn - 01.06.1934, Blaðsíða 48

-42
M O R G U N N
Næsta og síðasta sagan er frá Noregi.
Langmerkilegasti sálarrannsóknamaðurinn þar í
landi er Ludvig Dahl bæjarfógeti í Fredrikstad. Hann
hefir staðið óvenjulega vel að vígi, því að dóttir hans,
Ingibjörg, er afburða miðill. Hún er gift kona, og mað-
ur hennar er lektor við skóla í öðrum bæ í Noregi.
I fyrstu fóru tilraunirnar með hana fram við borð,
og það, sem eg segi frá, gerðist skömmu eftir að byrj-
að var á tilraununum. Ingibjörg og maður hennar höfðu
dvalist hjá foreldrum hennar í jólaleyfinu. En að því
loknu varð maður hennar að fara heim til sín til þess
að sinna skólastörfum sínum. Ingibjörg varð eftir hjá
foreldrunum.
Þá gerðist það eitt kvöld, um miðnættið, að nokk-
urir vinir lektorsins voru komnir til hans, og þeir tóku
sér fyrir hendur að reyna, hvernig þeim tækist að koma
borði á stað.
Þeir fengu hreyfingar á borðið og högg í það, eins
og þeir höfðu búist við. En þeir fengu annað, sem þeir
höfðu ekki vonast eftir. Það var Ingibjörg, sem sagði til
sín með borðhöggunum. Ilún virtist vera í mikilli geðs-
hræring, og sagði, að maður þar í nágrenninu hefði
drepið köttinn hennar, sem henni þótti mjög vænt um.
Hún nafngreindi manninn, sem þetta hefði gert. Þeir,
sem þarna voru saman komnir, vissu um köttinn, að
minsta kosti maður hennar, en þeim var öllum ókunnugt
um það, að kötturinn hefði verið drepinn.
Þeir urðu, eins og nærri má geta, alveg steinhissa.
Maður Ingibjargar talaði við hana í síma morguninn
eftir. Hún botnaði ekkert í þessu, og hana furðaði jafn-
mikið á því og manninn hennar. Þegar þetta hafði kom-
ið fyrir hann, hafði hún sofið í rúmi sínu í Fredrikstad.
Hana rak ekki minni til, að hana hefði dreymt nokkuð
í þessa átt. Eins var henni með öllu ókunnugt um, að
nokkuð hefði fyrir köttinn komið.
Samt kom það upp úr kafinu, að veruleikur var