Morgunn - 01.06.1934, Blaðsíða 58

52
M 0 R G U N N
bróður til systur, eða systursonar. Þá er bölvunin vís, ef
hann kemst í kvenlegginn! En heill og hamingja á að
fylgja hringnum, á meðan hann er í beinum karllegg, þó
eg reyndar hafi orðið þess lítið var, síðan hann kom
í skrifborðsskúffuna mína!
Þegar faðir minn tók hringinn að erfð, eftir föður
sinn, Ketil Jónsson í Kotvogi 1869, var umgjörðin um
steininn (hringurinn) orðin svo eydd af fleiri alda brúk-
un, að hringurinn var slitinn í sundur, og ekki orðinn
gildari en vanalegur títuprjónn. Bað faðir minn því
Valdimar Fischer um að fara með hringinn til Kaup-
mannahafnar og fá nýja umgjörð um steininn, sem og
Fischer gjörði. En er hringurinn kom aftur, var hann
það minni en áður, að nú er hann mátulegur á litlafing-
ur á meðalstóran karlmann, í stað þess, að áður hafði
hann alt af verið borinn á vísifingri vinstri handar.
Þegar faðir minn dó, 1902, tók Ketill sál. bróðir
minn hringinn að erfð, en er hann dó 1921, hlaut Ketill
sonur minn hringinn, því að Ketill bróðir minn dó barn-
Iaus, og varð hringurinn því að ganga til mín eða ein-
hvers af sonum mínum (þremur). Eg tók strax við
hringnum og lét hann í litlar silfuröskjur, sem eg geymdi
svo í litlum mahognistokk í einni skrifborðsskúfunni
minni. Um hátíðarnar 1922 brúkaði Ketill sonur minn
hringinn á ýmsum gleðisamkomum, sem haldnar voru
hér. —
Aðfaranótt hins 13. janúar 1922 dreymir mig, að
eg er einhvers staðar staddur á víðavangi; ekki vissi *
eg hvar það var, en aleinn var eg, og svo var af mér
dregið, að eg gat mig ekki hrært, og fanst mér eg vera
sem dauðadæmdur maður, fullur ótta og kvíða, og eins
og eg ætti von á einhverjum voða, en sem eg þó ekki
vissi frá hverju mundi stafa. Sé eg þá í töluverðri fjar-
lægð hóp af mönnum, sem allir virtust stefna beint á
mig. Voru menn þessir beint hver aftur af öðrum, með
sem svarar meters millibili. Þegar þessi hópur, eða rétt-