Morgunn - 01.06.1937, Qupperneq 115

MORGUNN
109
sú loftferð varaði, er mér ókunnugt, en alt í einu var sem
eitthvað smylli saman innan í sjálfum mér. Helst get eg
líkt því við það, er eg kippi skothylkinu út úr kúlubyss-
unni minni. Og samstundis var eg með fullri meðvitund.
Eg sat uppi í rúmi mínu í fjallakofanum og horfði út
um gluggann á silfurtæran mánann, sem var að hverfa
undir skógarþyknið á hálsbrúninni öðru megin dalsins.
Eg fann til nokkurra óþæginda fyrir brjóstinu og í
innyflunum, sem vöruðu góða stund. Það var einna líkast
því, sem líkaminn hefði orðið fyrir allhörðu erfiði, er
hjartað væri að endurbæta með hraðari blóðþrýstingi.
Það varð ekki af svefni fyrir mér það sem eftir var
þessarar nætur. Alt þetta furðulega æfintýri stóð mér
svo ljóst í minni, að hugurinn gat ekki við annað dvalið.
En samtímis fann eg til djúprar og sárrar hrygðar
yfir því, að hafa þurft að hverfa aftur inn í þennan heim
frá stöðvum, er mér fundust svo óendanlega miklu feg-
urri og fullkomnari.
Þið getið nefnt það annan heim, hreinsunareldinn,
himininn eða astralsviðið. Nefnið þið það fjórðu vídd
rúmsins eða hvað annað, er ykkur sýnist. Hvað sem það
er og hvar, þá hefi eg verið þessa nótt eða hluta af henni,
þar sem mennirnir dvelja eftir andlátið, og eru að mestu
eða öllu lausir við takmarkanir og áhrif jarðlífsins.
Og líkt og Lassarus var eg kvaddur til baka, til þess
að ljúka æfi minni á venjulegan hátt.
Síðan og til þess tíma, er eg rita þennan atburð, hef-
ir ekkert líkt fyrir mig borið. Mig hefir dreymt stundum
eins og áður, liðið martröð einstöku sinnum, sem eg á
vanda til, en hvernig svo sem á því hefir staðið, þá losn-
aði nokkra stund þessa umgetnu nótt um samband þess,
sem kallað er andi og efni, og persónuleikur minn flutt-
ist úr jarðheiminum og þangað yfir, sem framliðnir menn
iifa eftir líkamsdauðann.
Því eg veit þetta: Eg hef talað persónulega við