Morgunn - 01.06.1940, Qupperneq 38

32
M O R G U N N
um stund og hætta háði yðar og gagnrýni. Eftir á getið
þér svo gefið tilfinningum yðar lausan tauminn“.
„Það skal vera eins og þér óskið, ungfrú, við skulum
taka vel eftir og reyna að taka þetta allt í alvöru“, sagði
nú sessunautur minn, og hinn bætti við:
,,Við skulum gefa vini yðar, spámanninum þarna uppi,
tækifæri til að sýna hvað hann getur. (Hann átti við hr.
Vout Peters).
Meðan við vorum að tala saman, endaði söngurinn. Þá
var beðin stutt bæn og flutt inngangsorð og því næst gekk
hr. Peters fram á ræðupallinn.
Hann benti á unga konu á einum af öftustu bekkjum
á efstu hæðinni, og sagðist sjá roskna konu standa við
hliðina á henni. Hún hélt á stórum minnispening í hendi
sér. Hann lýsti peningnum og síðan búningi konunnar.
,,Það er móðir mín“, sagði unga konan. ,,Hún átti slík-
an minnispening og hafði mikla ánægju af honum, því
að hann var arfur frá móður hennar. Hann var látinn
fylgja henni í gröfina“.
Þá komu skeyti til nokkurra fleiri, sem einnig var
kannazt við. Að síðustu kom hópur af öndum til karl-
manns í fjórðu bekkjaröð. Þeir virtust hafa verið stór
fjölskylda og flestir komnir yfir um.
,,En þér hljótið þó að viðurkenna“, hvíslaði nú Frakk-
inn að mér, ,,að þetta hlýtur að vera tómt brjálæði. Þessi
maður, hversu spámannlega sem hann lítur út, getur
ekki séð fyrir framan sig alla þessa framliðnu menn“.
En ég svaraði þessu engu, og athyglin beindist nú að
nýjum manni.
Herra Peters hafði skilað orðsendingum hér um bil
til sex manna í salnum og sneri sér þá allt í einu til
Frakkans við hliðina á mér.
„Maðurinn, sem situr þarna við hliðina á konunni með
brúnu sporthúfuna“, sagði hann. „Hér kemur einhver tii
mín og biður mig um endilega að koma skilaboðum tii
yðar. Þér eruð Frakki, er ekki svo?“
I