Morgunn - 01.06.1940, Síða 46

40
M O R G U N N
Alfa og Omega.
Eftir síra Jakob Jónsson.
Alfa og Omega eru fyrsti og síðasti stafur hins gríska
stafrófs. í því stafrófi eru 24 stafir, og í æfafornu tákn_
máli eru þeir einnig notaðir til þess, að tákna stundir
sólarhringsins og svið alheimsins. „Ég er Alfa og Ómega,
hinn fyrsti og hinn síðasti, upphafið og endirinn“ — þessi
orð Opinberunarbókarninar eru vafalaust rituð með
þetta líkingamál í huga.
Tíminn líður — stundir dags og nætur koma ein eftir
aðra, eins og stafirnir í stafrófinu — dagar og vikur líða
hjá — og árin hverfa eitt eftir annað í aldanna skaut.
Fyrir sjónum vor mannanna birtist tíminn eins og röð
af atburðum. Oss finnst sem vér séum að lesa bók, þar
sem einni blaðsíðunni eftir aðra bregður fyrir og vér
nemum eftir mætti, það, sem á þeim er, en vér vitum
ekki hvað er á næstu síðu, fyrr en blaðinu er flett. Yér
lifum upp atburði bókarinnar jafnóðum og vér komum
að þeim. Og vér erum knúin til að halda áfram að lesa.
Vér getum ekki lagt bókina frá oss. Vér getum ekki
numið staðar við einhvern sérstakan kafla og sagt: Þessi
kafli er svo yndislegur, að ég vil aldrei lesa neitt annað
en hann. — Nei, blöðunum er flett, og vér verðum að
taka því, sem næsti kaflinn réttir að oss. Vér vitum ekki,
hvernig bókin hófst, og því síður, hvernig hún endar.
Vér erum ekki Alfa og Ómega. Oss er ekki gefið að
þekkja fyrsta og síðasta stafinn — hið fyrsta og hið síð-
asta — upphafið og endirinn.
En er nokkur til, sem það verði um sagt?
Já, það er höfundur bókarinnar. Þegar skáld skrifar
sögu eða sjónleik, ákveður hann fyrst söguþráðinn, og
skrifar síðan niður atburði sögunnar. Lesandinn sér hina
ytri atburði, og heyrir samtölin, en skáldið sjálft vissi