Morgunn - 01.06.1940, Qupperneq 54

48
M O R G U N N
lifandi guði“? — Eða eru máttarvöld þessarar veraldar
eins og blint hjól, sem kremur allt dautt og lifandi, og
maðurinn aðeins eitt lítið blóm, sem merst í sundur, án
þess nokkur finni til? Og er þá ekkert afl í víðri ver-
öld, s.em getur haft áhrif á þetta hjól, vildð því til hliðar
éða hlíft einhverju, sem það stefnir að? Oft finnum vér
til vanmáttar vors í lífinu, en samt mundi oss öllum
finnast það hryllileg tilhugsun, ef framtíð vor, allt líf
vort frá vöggu til grafar, væri háð því valdi, sem væri
skeytingarlaust um oss og annað, sem lifir. Og oss finnst
það hörmulegt, ef allt strit og barátta góðra manna fyr_
ir því, sem er gott, fagurt og satt, er alveg þýðingar-
laust og út í bláinn. Hvar er þá svigrúm fyrir bænir vorar,
störf vor, viðleitni vora til þess að gera heiminn betri?
Hvar er þá svigrúm fyrir þá, sem þrá að ,,fækka tárum“
og fjölga gleðibrosum á vörum mannanna? Og fyrir þá,
sem vilja lækna sjúka, lífga þá deyjandi og leiðrétta
þá, er vaða í lyginnar villu? Hvergi? Er þá hvergi stað-
ur fyrir Krist, og þá, sem feta í hans fótspor?
Ef svo er, þá látum reka á reiðanum með allt líf vort.
Þá höfum vér enga ábyrgð gagnvart framtíðinni, aðra
en þá, að bíða og vita, hvað jötunkraftar hins Almáttka
vilja við oss gera.
Nei, vinir mínir! Það er til önnur leið. Orsakarásin er
að vísu ákveðin fram í tímann, samkvæmt lögmálum
guðs. En allir höfundar verða að gefa persónunum, sem
þeir skapa svigrúm til þess að eiga þátt í mótun þeirrar
orsakarásar. Ef þú skrifar sögu eða leikrit, muntu finna
að persónurnar, sem þú hefir skapað, hafa líka sitt vald
yfir gangi sögunnar. Þú verður meira að segja í vissum
skilningi að takmarka þit eigið vald, til þess að þær
fái að vinna sinn þátt í fullkomnun verksins. Þannig
virðist oss höfundur tilverunnar líka fara að. Hann er
Alfa og Ómega — hann er upphaf og endir hinnar miklu
bókar. Árin, sem líða, eru blaðsíður, sem hann ritar
með sinni voldugu hönd. Ég hefi líkt oss við lesendur