Morgunn - 01.06.1940, Síða 69

MORGUNN
63
dimmt var inni hjá mér. Þá greip mig skyndilega sú til-
finning, að mér væri lyft upp af rúminu. Ég áleit að ég
væri að fara úr líkamanum, athygli mín var vakandi,
forvitni mín sömuleiðis, en ég varð dálítið óróleg. —
Skyndilega hvarf mér þessi einkennilega tilfinning þess
að ég svifi í lausu lofti . . . . og ég fann að aftur lá ég í
rúmi mínu .... Um nokkurra vikna skeið á eftir, lagðist
ég æfinlega til hvíldar í þeirri von, að ég yrði aftur fyrir
þessari sömu reynslu; en ég varð ávallt fyrir vonbrigð.
um og hætti þessvegna við þessar tilraunir.
Þá var það aptur síðla dags, að ég lagði mig á
hægri hlið á rúm mitt, til að hvíla mig fyrir sambands-
fund, sem ég átti að halda með ónefndum hjónum. Ég
var dálítið syfjuð, en skyndilega hvarf mér öll svefnþörf
og þreyta og ákaflega mikill friður færðist yfir mig. Þá
fór eins og titringur af léttum rafstraum um líkama
minn, og aftur greip mig sú tilfinning, að ég lægi eklci
í rúmi mínu. Hugsun mín var fullkomlega skýr . . . Ég
gleymi því aldrei, sem nú gerðist; það var dásamlegt.
Af ásettu ráði hreyfði ég hvorki legg né lið og ég hafði
augun aftur. Ég spurði sjálfa mig, í huganum, hve hátt
yfir rúmi mínu ég mundi nú vera stödd og með nokkr-
um erfiðismunum tókst mér að opna augun. Ég horfði
niður fyrir mig og sá jarðneska líkamann liggjandi á
rúminu, en sjálf virtist ég svífa í lausu lofti fyrir ofan
hann í andlega — astral — líkamanum. Að hugsun mín
var Ijós má marka af því, að ég tók eftir að líkaminn á
rúminu lá með höfuðið á litlum náttfatapoka, sem var
útsaumaður í hornunum. Ég varð undrandi er ég sá
þetta, því að ég mundi ekki eftir því, að þennan morgun
hafði ég skipt um náttfatapoka á rúmi mínu og tekið
þennan útsaumaða í stað hins. Ég fór að hugsa um hve
einkennilegt það væri og algerlega gagnstætt venju
niinni, að ég hefði lagst með höfuðið á þennan poka í
stað svæfilsins, en ég var ánægð við sjálfa mig yfir að
bafa þó tekið eftir þessu“.