Morgunn - 01.06.1940, Síða 75

MORGUNN
69
snortinn í hjarta sínu við þann lestur. Ég tek af handa-
hófi þessi ummæli: „Þegar ég hafði séð ljómann af kær-
leika ljóssins, sem flæddi yfir heiminn, varð ég frá mér
numin af fögnuði. Öll þau mörgu kærleiksljós, sem ég
hafði áður kynnzt ykkar megin, urðu birtulítil og au-
virðileg við hliðina á þessari miklu geisladýrð kærleik-
ans, sem vafðist utan um mig eins og skikkja og gerði
mér kost á að sjá, hve dásamlega langt má komast, hve
miklu ríkari þau öfl eru, sem fólgin eru í hjörtum allra
okkar, en við höfum nokkurt hugboð um.---------Ó, ég,
vildi óska að ég gæti látið ykkur sjá það jafnvel, eins
og við sjáum það hérna megin, hve satt það er, að þeir
einir lifa, sem elska, að allt, sem ekki heyrir kærleik-
anum til, er eins og dauði; að sú sál, sem ekki elskar,
er án Guðs, í myrkrinu fyrir utan, og að eina leiðin til
þess að frelsa heiminn er sú, að hella yfir hann kær-
leika, veita yfir hann stórflóði af kærleika; kærleika,
sem líka nær til þeirra, sem verstir eru. — Þið bjargið
aldrei mönnunum frá syndum þeirra með því að iáta
ykkur getast illa að þeim .... Fyrirgefðu mér, en þetta
er sannleikur; allt annað, sem ég get sagt þér, er eins
og umbúðir. Þetta er aðal-kjarninn í öllu“.
Ég skil ekki að nokkrum af oss geti blandazt hugur
um hvern dóm Kristur mundi hafa lagt á þennan boð-
skap. En þetta heilaga fórnarstarf kærleikans nær ekki
sízt til deyjandi manna. Þess minnumst vér með gleði
er vér höldum minningarhátíð horfinna vina.
Ég efast um að bókmenntir sálarrannsóknanna leiði
oss nokkra staðreynd rækilegar fyrir sjónir en hina þrot-
lausu ástúð, hina takmarkalausu elsku og líkn, sem
ósýnilegir sendiboðar hins guðlega kærleika láta þeim í
té, sem eru að taka hinum miklu bústaðaskiptum frá
jarðneska heiminum og til hins andlega. Ég veit að ég
þarf ekki að lýsa því nánara fyrir yður, svo oft hefir því
verið lýst á félagsfundum vorum, en tvö dæmi langar
mig að nefna, sem mér eru persónulega kunn.