Morgunn - 01.06.1940, Qupperneq 76

70
MORGUNN
Fyrir stuttu var ég, ásamt nokkrum vinum mínum,
sem hér eru staddir í kvöld, á miðilsfundi. Vér áttum
þar tal við veru, sem bar á sér öll þau einkenni vors
látna forseta, sem ég minntist á á síðasta fundi, í erindi
mínu í sambandi við byrjun vetrarstarfseminnar. Mér
lék hugur á að fá fregnir, ef unnt væri, af starfi séra
Haralds hinumegin tjaldsins, og spurði því: „Séra Har-
aldur tók á móti þér?“ „Jú — var svarað — en ekki fyrst;
það var móðir mín; móðir mín bæði síðast og fyrst“.
Mér fannst, að ég hlyti að skilja þessi orð svo: móðir
hans síðast við dánarbeðinn í jarðneska heiminum og
fyrst í hinum andlega. Þannig var það hún, bæði síðast
og fyrst.
Þetta er vissuiega ofur einfalt atvik, en það opnar
oss þó sýn inn á heilaga jörð móðurelskunnar, sem ekki
dofnar heldur vex að hita og þrótti þótt 60 ár líði frá því,
er hún kveður son sinn á jörðunni og til þess tíma, er
hún fær að vera fullum samvistum við hann í annað
sinn. Um þessa sömu móður er það enn að segja, að síð-
asta veturinn, sem sonur hennar lifði á vorri jörð, fór
hún að sjást hjá honum hvað eftir annað. Vafalaust
hefir hún vitað, að þá væri umskiptanna skammt að bíða
og því hefir hún farið að leggja á það enn meiri stund
en áður að vera með syninum, sem nú átti að verða í viss-
um skilningi barn í annað sinn — hennar barn, og þiggja
aftur ástúð hennar og umhyggju eins og hann gerði á
jörðunni nærfellt 80 árum áður.
Sú móðurást mun hafa verið þeim mun háleitari og
fegurri en fyr, sem hún var nú búin að öðlast þróun
60 ára — á jarðneskan mælikvarða mælt — á þeim
hásvæðum andlegra veralda, sem oss er um sagt, að
kærleikurinn sé þeim verum, sem þar lifa, jafn nauð-
synlegur og andrúmsloftið er nauðsynlegt oss jarðnesk-
um mönnum; og að veita kærleikanum útrás í fórn og
þjónustu, það sé þeirra fegursta sæla, en vort dýrmæta
lán að fá að þiggja. Þá er barnið í sál vorri dáið, oss til
i