Morgunn - 01.06.1940, Qupperneq 87

MORGUNN
81
ég rétt að fara um hann nokkurum orðum, þó að ég
verði að fara fljótara yfir en mér þykir æskilegt.
Með hvaða hætti berst nú þekking sú, sem hlutir
þessir sýnast geyma í sarpi sínum, yfir í vitund hinna
sálrænu manna? Þeir segja oss svo frá, að þeir heyri,
sjái og finni. Þegar þeir hafa fengið þá í hendur, snert
þá eða beint athyglinni að þeim, bregður myndum ým-
issa atburða fyrir sjónir þeirra, sem birtast þeim jafn
verulega og eðlilega, sem hvað annað það, er daglega
gerist, þeir greina menn, háttu þeirra og hegðun, sjá
hús, landslag og einstaka viðburði úr lífi þeirra, sem átt
hafa slíka hluti endur fyrir löngu, þeir segjast heyra
hljóð og tóna og það, sem þeir skynji með þessum hætti
sé þeim jafn verulegt og hliðstæður þess í daglegu lífi-
Gerist nú þetta, sem þeir eru að lýsa og segja, allt
upp að nýju? — Er það, sem vér nefnum fortíð,
stöðugt að endurtaka sig? — Eða er hér aðeins
uð ræða um áhrif frá hinum löngu hugsuðu hugs-
unum, sem virðast geta fest sig við hluti þessa með ein-
hverjum dularfullum hætti, svo að útgeislun þeirra birt-
ist pshycometristanum í myndum hlutræns veruleika?
Ég
er ekki maður til að fullyrða neitt um slíkt, þó mér
sjálfum virðist hið síðarnefnda sennilegra. Stundum
geta þesssi áhrif orðið svo sterk, að þeim virðist sem
Þeir í raun og veru lifi upp hin gömlu atvik, sem þeir
skynja í sarribandi við hlutina, t. d. slys eða veikindi,
sem eigendur þeirra kunna að hafa orðið að þola.
Ég ætla nú að segja yður frá nokkurum af athugun-
um þeim, sem gerðar hafa verið á þessum merkilega
^æfileika og þessu undarlega dulminni hlutanna, ef svo
má að orði komast.
Einn af hinum slyngari miðlum á þessu sviði má vafa-
laust telja Herbert Bland. Hann hefir fyrir stuttu síðan
vitað merkilega bók um þessi efni, og þar er m. a. sagt frá
eftirfarandi atviki: Honum var fenginn til athugunar
forngripur einn, sem hann vissi engin önnur deili á en
6