Morgunn - 01.06.1940, Qupperneq 123

MORGUNN
117
við eigum annarsvegar að þakka leiðtogum okkar og
hinsvegar því, hve ætlunarverk okkar eru skylcl. Mig
langar að biðja þig að taka vel eftir Krists-sýninni, sem
við ætlum að skrifa saman um. Það er dýpri sannleikur
í henni fólginn, en þú kannt að taka eftir í fyrstu. En
fyrst ætla ég að lýsa annari reynslu, sem ég varð ný-
lega fyrir.
Ég var að rísa af þeim hvíldarbeði, sem læknarnir
hérna megin höfðu lagt mig á, eftir að ég var skilinn við
líkamann, og nú titraði sál mín í morgun — fagnaði
hinnar andlegu endurfræðingar. Við endalok jarðlífs
míns hafði komið yfir mig mikil þjáning og ég hafði
orðið óttasleginn. Þeir, sem í kring um dánarbeð minn
stóðu, jarðneskir og andlegir, þjónuðu mér, hver eftir
sinni getu, en þótt deyfi-lyf læknanna geti sefað líkam-
legar þrautir, geta þau samt ekki flutt sálinni gleymsku.
Þess vegna missti ég aldrei andlega meðvitund. 1 gegn
um alla síðustu atburði jarðlífs míns vissi ég bæði af
sjálfum mér og ástvinum mínum, þó ég gæti ekki einu
sinni með minnstu hreyfingu gefið þeim merki um að ég
yrði var við ástúð þeirra og umhyggju. E. t. v. hefir hin
hljóða og kyrrláta stilling þeirra, og bænirnar þeirra,
orðið mér til meiri blessunar en ég var fær um að meta.
Það man ég, að hinar dimmu öldur, sem hvað eftir ann-
að höfðu skollið yfir sál mína, voru skyndilega stöðvað-
ar, og ég var vafinn ósegjanlegum friði. Litla hugmynd
höfum vér um unaðsemd friðarins fyrr en vér erum kom-
in út úr síðasta jarðlífsstríðinu.
Þá heyrði ég raddir úr fjarska; með blessunarljóðum
sungu þær rnig í svefn, og ég fann snerting kærleiks-
ríkrar handar á enni mínu, sem kældi mitt brenn-heita
höfuð. Og því næst — eins og í draumi eða leiðslu —
hvarf ég úr líkamanum og sameinaðist vinahópnum, sem
beið mín. Hvílík blessuð hvíld, eftir stríð mitt, þegar þeir
bar sál mína burt — og upp !
Sorg á jörðu — fögnuður á himni! Ég veit, að ástvinir