Morgunn - 01.06.1940, Qupperneq 130

124
MORGUNN
kveðjan! Og um þá „sem yfir um eru komnir“, segir
hann, að „þeir þurfi ekki með fyrirbæna okkar, sem illa
kunnum að biðja fyrir sjálfum okkur“, né heldur að við
þörfnumst „fyrirbæna þeirra eða hjálpar á nokkurn
hátt“. Miklir menn erum við, ef við eigum með sjálf-
byrgingshætti og hroka að hrinda frá okkur þeirri hjálp,
sem Guð notar framliðna ástvini til að koma til okkar.
Kristur virðist hafa tekið þeim öðruvísi Móse og Elía, er
þeir komu til hans á fjallinu, og dularfulla gestinum,
sem flutti honum huggun frá Guði í sálarstríði hans í
Getsemanegarði forðum; Mærin frá Orleans tók öðru-
vísi þeim ósýnilegu sendiboðum Guðs, sem voru stöðugir
förunautar hennar; Tertullian kirkjufaðir hafði annan
hug til þessara dularfullu gesta, en trúboðinn frá Kína
hefir, frásögn hans um skyggnu konuna í hinni frægu
bók hans, De Anima, sýnir það og postularnir báðir, Pét-
ur og Páll, nutu hjálpar og handleiðslu ósýnilegra anda,
þó hr. Ólafur Ólafsson þurfi ekki á slíkri hjálp að halda.
„Við þörfnumst ekki fyrirbæna þeirra“, segir hann —
nefnilega þeirra „sem yfir um eru komnir“.
Við skulum snúa við dæminu, sem ég tók áðan af
móðurinni og breizka syninum, og gera nú ráð fyrir, að
móðirin hafi dáið, mædd og þreytt, frá syninum á villi-
gctum. Ætlar trúboðinn að telja nokkrum manni trú um,
að hún hætti að hugsa um drenginn sinn og biðja fyrir
honum, en gangi áhyggjulaus og syngjandi sálma í görð-
um Paradísar í flokki hvítklæddra sálna, sem bera
pálmaviðargreinar? Mun móðirin gleyma drengnum sín-
um, sem villist á jörðunni í sorg og syndum? Mun móð-
irin hætta að vera móðir og glata því, sem var fegurst og
guðlegast í sál hennar? Mun hún gleyma að elska,
gleyma að biðja? Ég veit ekki hverskonar trú má boða í
Kína, en ég veit að þessa trú þýðir ekki að boða íslend-
ingum.
Fullyrðingar trúboðans voru fleiri, hann fullyrðir enn-
fremur að þeir, „sem yfir um eru komnir“ þurfi ekki