Lindin - 01.01.1932, Blaðsíða 56

54
L I N D I N
Helgiathafnir kirkjunnar.
(Frh.).
f 2. árg. »Lindarinnar« ritaði ég lítilsháttar um
helgiathafnir kirkjunnar, en hafði þá ekki lokið máli
mínu, að fullu. Var þar rætt um skírnina, ferminguna
og hjónavígsluna. Hér mun ég þá fara nokkrum orðum
um altarissakramentið. Allar helgiathafnir vorar fram-
kvæmum vér í þeirri sannfæringu, að andlegur, ósýni-
legur heimur umlyki oss og í þeirri trú, að vér getum,
ef hin réttu skilyrði eru fyrir hendi, orðið aðnjótandi
blessunaráhrifa frá þeim heimi. Helgiathafnirnar eru
ein tegund tilbeiðslu vorrar og guðsdýrkunar. Þær eru
leit að guði, leit að sambandi við hann, sem getur látið
blessun sína streyma niður til vor og birt mátt sinn i
veikleika vorum.
Frá öndverðu hafa menn litið svo á, að altarissakra-
mentið væri helgasta og leyndardómsfyllsta athöfn
kirkjunnar. Hún væri, vegna uppruna síns og eðlis,
einskonar »laundyr til líknarsala«, sem mannsandanum
opnaðist er hann kæmi að kvöldmáltíðarborðinu í ein-
lægni og djúpri þrá eftir honum, sem í loftsalnum í
Jerúsalem sagði forðum við lærisveinana fyrstu:
»Gjörið þetta í mína minningu«.
Það er ekki tilgangur minn að rita langt mál um hið
ósýnilega sem gerist við þessa athöfn, eða lýsa hinum
guðfræðilegu kenningum um hana. Þar skiftast skoð-
anirnar í hinum ýmsu kirkjudeildum, eins og kunnugt
er. En öllum, sem þessa athöfn hafa rækt, bæði fyrr á
öldum og hinum síðustu tímum, ber saman um, að í
kvöldmáltíðarathöfninni sé fólgin óendanleg blessun.
Ég er þeirrar sannfæringar, að við þessa helgu athöfn
opnist áhrifum ljóssins, máttarins og kærleikans af
hæðum greiðari vegur til mannssálnanna, en við nokk-
ura aðra athöfn kirkjunnar. Og að það sé því mjög