Lindin - 01.01.1932, Blaðsíða 64

62
L I N D I N
Nokkrir hásetar voru á þiljum uppi, þar á meðal var
Jón frá Vogum. Hann horfði í þá átt, þar sem hann
vissi að heimilið hans var. Skyldi hann ekki sjá ljósið
heima? — En hvað var þetta! Geg-num hríðina og
myrkrið sá hann ljós fyrir stafni. Skipið stefndi beint
á það. Hvaða ljós gat þetta verið? — Guð minn góður!
Þeir stefndu á land, beint upp í brimgarðinn. Hann
kallaði til skipstjórans, en hljóðið dó í hávaðanum og
brimrótinu. Eins og elding hljóp hann upp á stjóm-
pallinn til skipstjórans. »Við stefnum á land«, sagði
hann, »ég sá greinilega ljós rétt framundan«. »Hvaða
vitleysa, Jón«, sagði skipstjórinn, »ég sé eins vel og
hver annar, og ekkert ljós hefi ég séð, enda er engin
von að nokkur glæta sjáist í gegnum þennan sorta. Við
erum nú að fara inn fjörðinn«. »Jú, skipstjóri«, sagði
Jón, »ég sá ljósið skammt framundan. Bjarminn af því
er enn í augum mér, svo skært var það og greinilegt.
Láttu mæla dýpið. Brotsjóarnir eru meiri hér en úti
fyrir af því að við erum komnir á grynningu«. Skip-
stjórinn hálf-þykktist við. »Ég hélt ekki að þú værir
sjóhræddur, Jón«. sagði hann. »En á jólakvöldið vil ég
ekki gera þér á móti, svo það er bezt að »stika«. Skip-
stjórinn stöðvaði skipið og gaf fyrirskipanir um að
mæla dýpið. Það var ekki um að villast, að báran var
þarna feikna mikil, ekki meira en veðrið var orðið. —
Dýpið reyndist lítið, tæpir 7 faðmar. Hvernig vék þessu
við? Hafði þá borið út af réttri leið? En hvað var nú
þetta! Allt í einu létti í lofti, fyrsta heiðríkjubjarman-
um, í því nær hálfan mánuð, brá yfir, og fram undan
sást dökk brík, sem af og til huldist hvitfreyðandi brot-
sjóum. Jón þekkti þegar í stað að þetta var nesið fram-
anvert við heimilið hans, það skagaði svo langt fram á
siglingaleiðina. — Áður en hann vissi af fann hann að
skipið var farið að taka »aftur á«. — Þaðj var eklri
fleira um þetta rætt Það vissu aðeins þeir tveir, skip-