Lindin - 01.01.1932, Síða 80

78
lindiN
blómagarðinn, sem er hjá húsi hans. Bæði er garður
þessi fallegur og þó merkilegri fyrir sögu sína. Allt í
kringum hann eru berar, gróðurlausar klappir og svo
var einig þar sem hann stendur. Varð því að ryðja og
sprengja og flytja að gróðurmold. Garðurinn stingur
þvi mjög af við umhverfi sitt og sýnir hverju góður
vilji og alúð geta komið til leiðar og skapað fegurð úr
ófríðleika. Enda hafði einhver á orði, að verk þetta
væri hinn bezti ræðutexti.
En nú var okkur ekki til setunnar boðið. Hestar voru
heim reknir, lagt á þá, farangur settur á töskuhest,
stigið á bak og haldið af stað. Sigurður kaupfélagsstjóri
fylgdi okkur eða réttara sagt: flutti okkur. Vorum við
vel ríðandi og var þegar farið all-greitt, því að vegur-
inn fram Langadalinn er sæmilega góður, eða svo þótti
mér a. m. k., enda hef ég kynnzt vegunum hér í Arnar-
firði undanfarin ár, en hér kemur það stundum fyrir,
að maður verður að sneiða fram hjá einhverju stór-
bjarginu, sem fallið hefir í götuna nóttina áður. Eru
þau sum til sýnis enn í götunni, ef sagan þykir ótrúleg.
— En ekki virtist mér allir vera ánægðir með veginn
í Langadalnum og er það engin ný heimspeki, að venj-
an ráði um smekk manna. Áður en við lögðum á Stein-
grímsf jarðarheiði, áðum við lengi og fórum á berjamó.
Hygg ég að bílfarar borganna, sem gjóta hornauga til
okkar útkjálkabúa, af því að við ferðumst á hestum
eða fótgangandi á sjálfri tuttugustu öldinni, hefðu þó
gjarnan viljað vera komnir í þær krásir af hreinu lofti
og berjum, morandi af vítamini.
Á miðri heiðinni er sæluhús, griðastaður vetrarfara.
Annars er hún tilbreytingarlaus, svo að maður flýtir
sér yfir hana sem mest. Niður Steingrímsfjarðarmegin
er snarbrött brekka. Þar ganga allir. Svo er haldið nið-
ur Staðardalinn og nú er dagleiðin að verða á enda.
Þegar nálgast ákvörðunarstaðinn, eru sléttar eyrar og
Staður blasir við undir all-háum háls-brekkum, sem