Helgafell - 01.12.1942, Qupperneq 15

PROLOGUS
293
lli.
Oss sjálfum gefst ein stund, sú stund, sem er.
Vér stöndum meðal þess, sem var og kemur.
Vér vitum eigi, hvert hið horfna fer,
né hvemig lífið framtíð vora semur.
En mannsins list af manni sjálfum ber.
Hún mótar örlög vor í hendi sér.
Hún leitar uppi eðli vort og spinnur
vorn æviþráð í tjöld sín. Listin vinnur
úr óráðshjali voru vit og ráð,
úr veikum mætti orku í stóra dáð,
úr harmi fegurð, draum úr djúpum svefni,
úr drambi fall, og reisn úr undirgefni,
og náð úr synd og ódauðleik úr ást,
og aðra veröld þeim, sem lífið brást.
Að skipun hennar rúm og aldir rýma.
Hún rekur gleymda slóð um horfinn tíma.
f spegli hennar svip hins liðna sér.
Og sjá! Þó kynslóð týnist, aldir hverfi,
er æfintýrið líkt, sem leikið er:
Vér leikum fortíð vora í nýju gervi.
Og gömul þrá, sem heilluð hjörtu dró
eitt haust, við mánaljós, í bleikan skóg
hjá Brúarhlöðum fyrir fjórum öldum,
á fyrir sér að lifa öllum kvöldum.
Því konur voru uppi á hverri öld,
sem öllum konum voru miklu fegri.
Og þó var engin þeirra yndislegri
en þér, sem eruð staddar hér í kvöld!
Menn hvísla enn, og segja það í síma,
sem séra Þorgeir mælti fyrr á tíma.
Því þó að kvæði lífsins skipti um lag,
er ljóðsins rödd hin sama í gær og dag.
Við svipuð öfl er líkur leikur háður.
Vor löngun er hin sama og hún var áður.
Vér berjumst enn um upphefð, völd og fé,
og ennþá finnst oss stundum langt að bíða,
að Dauðinn sjálfur komi þeim á kné,
sem kalli voru þóknast ekki að hlýða.
Að vísu líðst ei landsins börnum það
að láta vopnin tala. í þeirra stað
vér fundum ráð, sem taldist tímabærra:
Að tala bara sjálfir þeim mun hærra!