Helgafell - 01.12.1942, Síða 16
294
HELGAFELL
Menn sitja á þingum allan ársins hring
og eitt af þeim er listamannaþing.
Og allir tala um allt, sem mætti lagast.
Um allt, sem mætti lagast, þarf að jagast.
Og gáfur, snilli og þrek vér eigum enn,
en erum þess á mUli litlir menn.
f tannfé þiggur þjóðin heift og blindni.
Vor þegnskapur er gömul íslenzk fyndnL
IV.
Og sjá, um lönd og álfur enn í kvöid
fer Ógautan á fund við skuggans völd
og safnar um sig útskúfaðra liði,
að afstýrt verði menning, trú og friði.
Og honum verður vel til fylgis enn,
og veitist létt að þekkja sína menn.
Og trú og menning á í vök að verjast.
Hún verður jafnan seinni til að berjast.
Og löndin skjálfa. Hrunadansinn hefst.
En himinninn á þúsund stjörnum slekkur,
og skelkuð jörðin heljar húmi vefst.
Þá hrópa menn í angist: Kirkjan sekkur!
En sjá! Gegn myrkri og ógn vort eðii snýr.
Vor andi á sjálfur vald, sem myrkrin knýr
til undanhalds. Eitt ákall vort í nauðum,
ein auðmjúk bæn fær reist oss upp frá dauðum.
f angist sinni og sorg er heil og sterk
vor sál, er henni skUst það kraftaverk,
sem hvorki jarðneskt vald né vit fær stjórnað,
en vinnst tveim höndum, sem í bæn er fórnað.
Þá kveikir nóttin öllum stjörnum á,
og yfir dauða og gröf ris heimur sá,
er dýpst í vorri vitund sofið hefur,
sem vemdar, sættir, liknar, fyrirgefur. —
Hann bíður lengst á bak við þessi tjöld,
og býður yður velkomin í kvöld!
Tómas Guðmundsson.