Tímarit Máls og menningar - 01.06.1965, Síða 76

Tímarit Máls og menningar
liugsar með sér: „Skelfing er að sjá þennan Bibi, þennan pottorm! Hann
á sjálfsagt eftir að þroskast dálítið sem einstaklingur, en hann hefur þegar
öll einkenni sinnar manngerðar, öll einkenni listamanna. Hann er tignarlegur
og auðvirðilegur í senn, loddari gæddur náðargáfu, fullur fyrirlitningar en
jafnframt setinn leyndum eldmóði. En þetta má ég ekki skrifa, þetta er allt
of snjallt. Æ, þið megið trúa mér, að ég hefði sjálfur orðið listamaður, ef
ég væri ekki svona glöggskyggn ...“
Nú hefur undrabarnið lokið leik sinum og í salnum dynur á sannkallað
óveður. Hann verður að koma hvað eftir annað fram fyrir skerminn. Maður-
inn með gljáhnappana rogast inn með fleiri blómsveiga, fjóra lárviðarsveiga,
lýru, sem er vafin úr fjólum og rósavönd. Hann getur ekki annað því einn
að færa undrabarninu allar þær gjafir sem berast. Umboðsmaðurinn kemur
honum til hjálpar, birtist í eigin persónu á sviðinu. Hann hengir lárviðar-
sveig utan um háls Bibis, hann strýkur blíðlega svart hár hans og skyndi-
lega verður hann sem ofurliði borinn: Hann lýtur niður og kyssir undra-
barnið svo að smellur í, kyssir það beint á munninn. Þá verður óveðrið í
salnum að fellibyl. Þessum kossi lýstur niður í salinn eins og rafmagns-
straum, sem hríslast um taugar fjöldans. Tryllingsleg hávaðaþörf nær tökum
á fólkinu. Drynjandi húrrahróp kveða við í æðislegum lófagnýnum. Nokkrir
j afnaldrar Bibis, lítil hversdagsleg börn, veifa vasaklútum sínum . .. En
gagnrýnandinn hugsar með sér: „Auðvitað hlaut að koma að þvi að um-
boðsmaðurinn kyssti hann. Gömul áhrifamikil brella. Æ, já, herra trúr, ef
ég væri bara ekki svona glöggskyggn! “
Og þá eru tónleikar undrabarnsins á enda. Þeir hófust klukkan hálf átta,
klukkan hálf níu er þeim lokið. Sviðið er hlaðið blómsveigum og tveir litlir
blómapottar standa á lampastæðum flygilsins. Bibi leikur að lokum aukalag
eftir sjálfan sig. Það er „Grísk rapsódía“, sem endar á gríska þjóðsöngnum.
Landar Bibis, sem viðstaddir eru, verða að sitja á sér að taka lagið, af því
að þetta eru svo virðulegir tónleikar. En þeir bæta sér það upp í lokin með
því að fremja gríðarlega háreysti, taumlausan gauragang, og sýna þannig
þjóðrækni sína á opinberum vettvangi. En roskni gagnrýnandinn hugsar
með sér: „Auðvitað hlaut að koma að þjóðsöngnum. Það er slegið á aðra
strengi, neytt allra bragða til að vekja hrifningu. Ég ætla að skrifa að þetta
sé ólistrænt. En hver veit nema þetta sé einmitt listrænt. Hvað eru listamenn
annað en réttir og sléttir trúðar. Gagnrýni er öllu æðri. En ekki má ég
skrifa það.“ Og hann hypjar sig á burt í slettóttum buxunum.
Nú er búið að kalla undrabarnið fram níu eða tíu sinnum. Því er tekið að
66