Tímarit Máls og menningar - 01.05.1987, Side 27

Listin að Ijúka sögu
Eg veit ég lifi aldrei nógu leingi til að kynnast honum pabba, segir stúlkan.
Ég gleymi ekki hvað ég varð hissa þegar við fórum til Italíu. Við fórum inní
streingjabúð að kaupa fiðlu. Hann prófaði allar fiðlurnar. Og dúfurnar í
borginni komu fljúgandi innum opinn gluggann og settust á öxlina á honum.
Þegar ég er veik, þá hugsa ég um hann pabba minn og þá fer mér að líða betur.
(134)
Þau sögumaður og Bergrún halda sambandi sínu og skrifast á. í bréfi
minnir stúlkan á sögu sína um Italíuferðina, og segir svo:
En ef þér segið pabba að ég hafi talað við yður, og dúfurnar hafi komið
fljúgandi innum gluggann á Italíu þegar hann var að spila á fiðlu, þá skal ég
drepa yður. Ég er samskonar lygari og allir aumíngjar, öll mín lygi er
aumíngjalygi, en samt reyni ég að ljúga aldrei öðru en því sem mætti til sanns
vegar færa. (134)
Hvernig á að skilja þessi orð? Ef til vill hafa dúfurnar aldrei komið
fljúgandi innum opinn gluggann og sest á öxl pabba hennar. Kannski er ekki
um „staðreyndir" að ræða, heldur um óskadraum hennar og skáldskap. En
þannig er það í endurminningunni. Þannig ætti það að hafa verið. I því ljósi
sér hún pabba sinn. Þessvegna má „aumíngjalygi“ hennar „til sanns vegar
færa“.
Seinna tekur Bergrún sig til og fer ein á strandbátnum til Djúpvíkur til að
sjá pabba sinn. Sögumaður finnur hana aftur á Hótel Djúpvík: „Hún situr á
stól í tómri móttökunni með hækjurnar sínar um þvera kjöltuna og er að
bíða. Ögn kánkvíslegt bros ljómar enn í þessum bláskæru augum um leið og
hún lýkur mig þúngri hendinni.“ (268) Hún segist hafa „tvo sjúkdóma, þeir
halda lífinu hvor í öðrum, vonandi drepast þeir líka hvor úr öðrum. En
þegar ég er hjá pabba þá er ég sæl“ (271). En hann hefur enn ekki gert vart
við sig. Brátt er stúlkan flutt „í sjúkraskýlið áfast læknisbústaðnum og haft
handa slösuðum sjómönnum" (279).
Þegar sögumaður kemur aftur úr stuttu ferðalagi og ætlar að fara að vitja
Bergrúnar, þá er hún dáin. „Hækjurnar lágu þversum á stól.“ (282) Pabbi
hennar er loksins kominn, en um seinan til að finna hana á lífi. Hann hvíslar
að sögumanni „dimmt og rámt svo varla heyrðist: Það var eitt slagið enn.
Nú verða þau ekki fleiri“ (283). Hann spyr hinn unga kunningja sinn og æfi-
söguritara, hvort hann hafi þekkt þessa stúlku og vissi hver hún væri:
Varla getur það heitið, sagði ég.
íslandsbersi: Þetta var hún dóttir mín. Ég er pabbi hennar. Það var ég sem
spilaði fyrir hana á fiðlu. Hún var komin að finna mig. (284)
Eftir enn einn kafla um síldina koma Bergrún og fiðlan aftur við sögu í
153