Tímarit Máls og menningar - 01.05.1987, Síða 127

þótt ólíkir séu). Hins vegar kemur fyrir
notaleg kankvísi sem gjarnan tengist per-
sónugervingum:
gamla sólin
slekkur
á lampanum
(s. 71)
aðeins túnglinu
og mér
dettur í hug
að leita bláberja
undir snjónum
(s. 50)
Sama notalega tilfinningin fylgir líka
köttunum sem oft eru á ferli í ljóðunum:
mér fer líkt og kettinum
lygni augum
værðarlega
í ókunnum plussstólum
en vel að merkja:
áðren
held út í nóttina
(s. 40)
Þrítíd skiptist í þrjá kafla sem bera
heiti í samræmi við nafn bókarinnar:
óopinber heimsókn til fortíðar, agúrku-
spretta nútíðar og framtíðarspár sam-
hljóðanna. Sérkenni hvers kafla verða ef
til vill ekki auðfundin, en kaflaheitin
undirstrika tímavídd bókarinnar, sem
má til dæmis skoða í ljóði á 12. síðu:
kemst
aldrei upp
án
að líta aftur
Umsagnir um bakur
þó starir
á
fjarlæga tinda
aflöguð túngl
gerfistjörnur
eða
eingaungu
tær þér
girnist sífellt
spor þín
Eins og í Fátt af einum orka ijóðin í
Þrítíð einlægt hvert á annað eins og
hendingar í sama kvæði. A síðu 46 er
ljóð sem hefst svo: „vélbyssuhljómar /
ýlfra gelta“, en á næstu síðu er ljóð sem
fjallar um allt annað en hefst á þessa leið:
„tónar saxófónanna / tæta / himnur sem
himna". Þannig er bókin ofin í eina heild
af stefjum, táknum (kettir koma aftur og
aftur í ljóðunum), skyldum myndum og
gegnumgangandi andrúmslofti svo að
stundum verka einstök ljóð frekar sem
hending í heildarverkinu en sem sjálf-
stætt ljóð. Og þá verða þau ljóð sem
virðast veikburða að fullgildri hendingu
þótt þau sómi sér ekki vel ein og sér.
Onnur ljóð standa hins vegar fyllilega
fyrir sínu ein sér jafnframt því að falla
sem hending inn í heildarverkið, til
dæmis fyrsta ljóðið í „agúrkusprettu
nútíðar":
einhversstaðar
týnt bókstöfum
er
luku upp stafrófi
Ijóðsins
leitað
í veggrifum
látinna húsa
253