Tímarit Máls og menningar - 01.06.1990, Qupperneq 109

saman efni og form — ljóðið flæðir áfram líkt
og fólkið sem streymir niður hlíðamar.
Nú eru aðrir tímar er heildstæð ljóðabók.
Það er jafnvel hægt að leika sér að því að
ímynda sér hana sem svar við fyrsta ljóðinu,
„Auglýsing", þar sem „lýst er eftir konu sem
fór að heiman í árdaga“. Að bókin sé eins
konar svar við því hvað dreif á daga þessarar
konu. Ljóðunum er raðað þannig að það er oft
eins og þau sem standa saman á opnu myndi
par og styðji hvort annað og þetta eykur enn
á heildarblæ bókarinnar. Þegar dregur að lok-
um verður fyrir lesanda ljóðið „Endurkoma“
og þá finnst honum ef til vill að þar sé komið
svar við „Auglýsingunni“ — konan sé komin
heim aftur. Og titilljóðið, „Nú eru aðrir tím-
ar“, fylgir svo fast á eftir og setur punktinn
aftan við ferðalag hennar. Lesi maður bókina
svona verður aftasta ljóðið, „Ur myndabók
hugans — Moskva“, eins konar eftirmáli og
fer vel á því. Það er eiginlega stuttur ljóða-
flokkur og sker sig þvf úr. í því er líka annar
tónn og formið er öðru vísi, t.d. er fátt um
endurtekningar. Hér er eins og nútíð og fortíð
sé stefnt saman á nýjan hátt, í upprifjun mann-
eskju sem heimsækir gamalkunna staði á ný.
Og margdauðar sálir fara að vappa í afkimum
hugans. Moskva fortíðarinnar talar til skálds-
ins gegnum Moskvu nútímans og það er
gamla Moskva sem stendur því nær, þrátt
fyrir allt. Tíminn vill ei tengja sig ... Þetta er
persónulegt kvæði og áhrifamikið eins og
reyndar bókin í heild.
„Ég bið ekki um sálarró, staðsettur miðja
vega milli himnaríkis og helvítis, nýs og gam-
als, austurs og vesturs (...)“ orti Sigfús Daða-
son. Það gerir Ingibjörg Haraldsdóttir ekki
heldur. Hún'þakkar í „Morgunljóði" fyrir að
enn skuli gefast nýir dagar en tilfinningum
sínum til fortíðarinnar lýsir hún svo í ljóðinu
„Nostalgía" (aftur verð ég að segja að titillinn
mætti missa sín):
Ég sakna ekki þess sem var
ég trúi ekki á fegurð
fortíðarinnar
en draumanna
minnist ég með trega
nú þegar kólnar og dimmir
og bilið vex
milli þess sem er
og þess sem átti að verða
Þetta ljóð sem ég held að sé nú þegar á margra
vörum ber mörg aðalsmerki ljóða Ingibjargar.
Þau spanna margt — heitar tilfinningar, ugg,
sorg og þrá, en yfir öllu er einhver þokki
djúprar reynslu. Það er í krafti slíkrar reynslu
sem hægt er að viðurkenna án beiskju að
tíminn felst ekki lengur í endalausri framtíð,
ókomnum árum sem glóa, svo vitnað sé í
annað skáld. Tíminn er grimmur og óskiljan-
legur, tengir sig ekki við mann en líður samt
og ber okkur með sér. Liðnar stundir eru í
farteskinu og lita sýn manns á hina nýju tíma
en hindra hana ekki. Og það eru góðar stundir
sem lesandi á með nýjustu ljóðabók Ingi-
bjargar Haraldsdóttur.
Svanhildur Oskarsdóttir
Líf á þurru landi
ísak Harðarson: Síðustu hugmyndir fiska um líf á
þurru. Iðunn 1989.
ísak Harðarson hóf feril sinn sem kröftugt
ádeiluskáld. I fyrstu tveimur bókunum,
Þriggja orða nafn og Rœflatestamentið, er
stíllinn harður og hávær: Lesandinn á ekkert
að vera í vafa um á hvað er deilt. Lítið mynd-
mál; en húmor og kaldhæðni gerði ádeiluna
beittari þegar best tókst til.
Síðan kom Veggfóðraður óendanleiki. Þá
var ísak greinilega kominn í kreppu, hættur
að treysta orðunum og snéri sér að konkret-
ljóðlist með góðum árangri. Fyrir þremur ár-
TMM 1990:2
107