Tímarit Máls og menningar - 01.09.1998, Síða 63

ÞAÐ ÓLIFÐA
unum sínum án þess að fylgst væri nánar með þeim. Þeim hafði verið þvegið
og gefinn matur og, hafði hún sagt, talað hlýlega við þá, og Georg hafði séð
hvernig þeir höfðu horft á Luise og ljós kviknað í augum þessara ein-
stæðinga. í tveim rúmum hafði verið dáið um nóttina.
Úti á götu milt ilmandi loft sem boðaði heitan dag, blómstrandi kastaníu-
tré, niðandi umferð á götunum út úr hverfmu - allt hafði talið þau á að lifa
daginn (og hina ffjálsu nótt). Hann hafði ekið stefnulaust af stað með hana í
bílnum. Meðan hún hafði enn á ný hniprað sig saman og sofið hafði hann
sjálfan dreymt, er hann æddi gegnum óteljandi þorp óþolinmóður, óráðinn
hvert þeirra kynni að falla henni í geð, hvert væri það rétta til að vera. Þannig
hafði harin óhjákvæmilega lent út í bláasta bláinn þar sem hraðbrautin var á
enda, þjóðvegurinn týndur og akbrautin sendin. Luise hafði pírt augun upp í
blindandi himininn og Georg hafði svarað spurningu hennar: hvar þau
væru? glaður í bragði: hvergi. Engin byggð svo langt sem augað eygði. En þau
höfðu fundið ummerki eftir menn, landamerkjagirðingu sem hafði orðið
viðskila við það hlutverk sem menn höfðu ætlað henni; á skákinni milli
tvöfaldrar girðingarinnar hafði vaxið loðið gras sem fr iðsamleg hjörð sauð-
kinda hafði dreifst um. Þær höfðu stigið gegnum sundurskorið vírnetið,
hamingjusamlega ringlaðar á þessari ógnþrungnu spildu. Þannig er hvergi,
hafði Georg hugsað; allsstaðar. Og núna hafði honum fundist, sér til skelf-
ingar, hann vera alkominn heim í átthaga sína, þar vantaði ekkert upp á.
Hann hafði þrammað á undan Luise, ölvaður af dauðakyrrðinni og engja-
ilminum, dásamlega úrvinda.
En Luise hafði, jarmandi af hungri, komist til sjálfrar sín og þau höfðu
gefið staðleysuna upp á bátinn og fundið vertshús og borð undir beru lofti,
afgreiðslu, kertaljós í köldu rökkrinu. Um leið og Georg hafði sett hnífs-
oddinn á borðið, þó þannig að hann skildi ekki eff ir sig far, hafði hann í fyrsta
sinn talað um það sem hann mundi gefa upp á bátinn; konu, vanabundið
hatað öryggi, góðvild sem hann yrði að tortíma, að ástæðulausu. Gegn vilja
hans höfðu sprottið fram í augum hans tár sem orsökuðust af sársaukanum
eða hinni sælu hugsun eða iðruninni - Luise hafði starað á hnífinn og fest
oddinn í borðinu með höggi á hönd hans.
Þetta er hann að rifja upp um nóttina; á þessu myrka skeiði, alltaf jafn
áliðnu, sem hann velti eiginlega fyrir sér á mannmörgu torginu; í tveggja-
mannaherberginu á strandhótelinu. Luise hafði afklæðst án þess að segja orð
og flett hispurslaus, eins og þegar maður kemur sér fyrir í tjaldi, ofan af
rúmum beggja, hún hafði leyft honum að koma undir sturtuna, hann hafði
borið sápu á magran líkama hennar, hún á feitan líkama hans, brjóstin,
liminn: líkt og þetta væri eins og hvert annað starf sem maður innir af hendi
af alvöru. Þau höfðu lent, ennþá blaut, á rekkjunni, hann á bakið og hendur
TMM 1998:3
www.mm.is
61