Tímarit Máls og menningar - 01.09.1998, Qupperneq 64

VOLKER BRAUN
hennar haldið úlnliðum hans föstum á lakinu, svo hann gat ekki hindrað að
hún ýtti sér niður á hann með rakt opið og hann smaug inn í hana ósjálfrátt
undan þunga hennar. Þegar hún svo hafði setið upprétt ofan á honum og
hann séð glóðina í andliti hennar varð honum ljóst á ný hve ung hún var,
ónálganleg í öðrum tíma. Við hlið hennar var hann gamall maður, hann
hafði lokað augunum og reynt að gleyma þessari veru sem dró andann fyrir
ofan hann og líta á lærin sem einskonar vélbúnað enda var hann staðreynd.
Hann hafði óskað sér að vera áfram hlutlaus, óséður og legið kyrr mínútum
saman ... en einn hluti hans var óvænt flæktur í átökin. Vanhugsaða glímu
sem hann hafði búist við að lyki með iðrun þegar hann opnaði augun og hún
hlyti að sjá hver hann var; hann átti engan rétt á henni. En einmitt þegar hún
var komin í mark, æsingurinn í henni gaf það til kynna, var Georg kominn
þangað líka, svitastokkinn. Hún hafði faðmað sökunaut sinn og án þess að
viðurkenna vesöld hans hafði hún, nafla við nafla, snúið sér við, gripið um
sköflunga hans og snortið (viðmælanlegan) lim hans með vörunum; svo
Georg hafði, í gagnstæðri stöðu, fundið fyrir sínum vörum í skapahári
hennar, látið örvæntingarfullur alla tillitssemi lönd og leið og hafist handa.
Eins og frjáls maður í hamingjuríku lífi sem hann ætti fyrir höndum. Hann
hafði hellt sér yfir það... og Luise tekið um hnakka hans og þrýst munninum
að kverkum hans og bitið af síauknu afli: tilkynning sem var honum
mikilvæg (og, eins og kom í ljós, skráð varanlegu letri) - hann hafði haldið út
sársaukann og heyrt drunur hafsins; niðandi tilfinning ótta og losta; hann
var kominn á ákvörðunarstað. Um morguninn: klukkan 4.05 að mið-
evrópskum tíma þegar fyrsta skíman skildi að vatnsborð og himin, meðan
þau stóðu álút yfir grindverkinu á svölunum, hafði Georg, gripinn
óútskýranlegum óróa, knúið á um að þau færu. Luise hafði fundist þessi asi
andstyggilegur - viðtalstímar, skyldustörf hringsólandi í höfði hans, allt
undanbrögð en skipuðu honum þó að að fara burt, hann hafði lagfært verstu
ummerkin í herberginu og, án þess hún tæki eftir, í sér, og loks, enda þótt
þau hefðu snætt morgunverð í ró og næði og farið í hægðum sínum niður að
sjónum, henst burt af vettvangi líkt og í æðiskasti.
Georg snerist á hæli undir útgengnu klukkunni sinni á torginu og
upprifjuðu meðaumkunaraugnaráði Luise, gróf fingurneglurnar aftur í
tannaförin og bar kennsl á mann milli ósvífinna hattaspilaranna. Maðurinn
stefndi í átt að öskjunum en undir þeim höfðu þeir litlar kúlur úr silfur-
pappír sem auðvelt var að staðsetja en aldrei var hægt að finna þegar búið var
að greiða það sem lagt var undir. Hann var nýbúinn að tapa 100 mörkum og
lagði aftur undir, fullviss í sinni sök; og tapaði aftur. Maðurinn rétti úr sér,
náfölur af bræði, ýlfurkenndur tónn barst frá sinaberum búk hans, hann
horfði vesældarlega í kringum sig inn í skilningsvana mannfjöldann. Svo
62
www.mm.is
TMM 1998:3