Tímarit Máls og menningar - 01.09.1998, Síða 74

RICHARD WAGNER
var ekki að þykjast. Hún var bókstaflega ekki íyrir hendi í heilabúi mínu. Það
var nákvæmlega þannig. Steffí fylgdist alltaf nákvæmlega með því þegar ég
eignaðist nýja kunningja, líka þegar hún sjálf hafði milligöngu. Ég hafði oft á
tilfinningunni að hún væri að reyna mig.
Hún er besta vinkona mín. Stundum finnst mér eins og hún sé afbrýði-
söm. Og þá hugsa ég með mér, hún vill sannreyna vináttu okkar. Eins og hún
efist um styrk þessarar vináttu. Það er engu líkara en hún kynni mig fyrir
nýju fólki til að athuga hvað vinátta okkar þoli. Eins og hún vilji komast að
raun um hvort ég sviki hana í tryggðum. í hvert skipti sem hún kynnir mig
fýrir einhverjum dettur mér þetta í hug. Ég sé augnaráð hennar útundan mér
og held að ég túlki það rétt. Við höfum aldrei talað um þetta en ég hugsa að
við gerum okkur báðar grein fyrir þessu. Að minnsta kosti lít ég þannig á
málið. Þetta er eins og leikur. Hún dembir mér í vináttuprófið og ég gengst
undir það og báðar drögum við niðurstöðuna viljandi á langinn. Ég tek ekki
af skarið. Mér finnst gaman að láta eins og ég hafi mikinn áhuga á þessum
nýja kunningskap þótt sú sé alls ekki raunin. Ég geri það vegna þess að ég fmn
að Steffi leitar eftir afgerandi svari. Á hinn bóginn læt ég sem minnst uppi
um afstöðu mína. Bíð átekta. Ég kynnist einhverjum í gegnum Steffí, svo
hringir hún og minnist ekkert á viðkomandi manneskju. Okkur er báðum
ljóst að helst vildi hún spyrja strax: Mel, hvernig fannst þér hún? En hún segir
ekkert og ég segi heldur ekkert og þannig gengur þetta aftur á bak og áfram í
nokkra daga. Að lokum þolir hún ekki lengur við og spyr spurningarinnar
og ég læt eins og ég sé heyrnarlaus og segi: Hver? Hver er Sanne, segi ég þá.
Já, Sanne og þetta með fangelsið núna. Ekki sem verst, hugsa ég með mér
og get vel ímyndað mér að Steffí hafi notað fangelsið til þess að lokka fram
skoðun mína á Sanne. Það var liðin vika og hún hafði ekki minnst á hana
einu orði. Heil vika. Þá loksins gat hún spurt beint út, svo sæt í ósigrinum.
Ég flýti mér á „Kyrkingarengilinn“ og hún er þegar komin. Ég er greinilega í
tapliðinu, muldra ég þegar ég kem auga á hana. Hún situr við barinn í stysta
pilsinu í bænum, skepnan, og karlmennirnir liggja í kippum við fætur
hennar. Hver einasti uppfullur af leggjamunúð. Hælaháir skór og þeir liggja
flatir. Hvílík óþolinmæði, hugsa ég, kyssi hana á hvítan hálsinn og þúsundir
augna límast við varirnar á mér. í órum sínum óska þeir núna allir að vera
með mínar varir. Ég tek barstólinn við hliðina á Steffí, sest á hann með
snöggri hreyfmgu og teygi mig síðan vel fram. Ég er í svörtum stretsbuxum,
níðþröngum um rassinn. Eitthvað fyrir gæjana. Kjörorðið: Látið ekki hvarfla
að ykkur.
Steffi gefur þjóninum merki um einn Pinot Grigio enn, ég panta Caipirnha.
72
www.mm.is
TMM 1998:3