Tímarit Máls og menningar - 01.12.1998, Qupperneq 104

KJARTAN ÁRNASON
verða ei afmáð.
Hér lifi ég lífi manns á meðal manna
og dreymi annað landslag [-]
Hið ytra landslag virkjar skáldið í mælandanum, hann fer um tvær veraldir
sem báðar eru úr hans eigin blóði - hann kafar inní sjálfan sig - landið hefur
sett mark sitt á hann, rétt einsog hann markar óafmáanleg spor sín í landið.
Til er að verða eining manns og náttúru sem ljóðmælandi lýsir svo í fram-
haldi ljóðsins:
Tvær veraldir eru alltaf í návist minni
en samt halda skórnir áfram að særa svörðinn
í þeirri veröld sem ég bundinn var
án þess ég gleymi þeirri sem er íjær.
Og meðan ég er þessum heimi nærri
býr hinn mér dýpra í blóði og gefur mér hug
til að lifa í þessu landi meðal manna
og einskis annars óska í stormum tímans.
Og í síðasta erindinu á hinn endanlegi samruni ytri og innri náttúru sér stað,
tími og fjarlægðir hafa leyst upp, aðeins náttúran ein ræður ríkjum:
II
Landslag einnar nætur. Ég er staddur í framandi landi.
Augu mín fljúga heim
að skoða þig.
(Mig hefur dreymtþetta áður, 1965)
Fáum árum fyrr orti skáldið eitt af allra fyrstu ljóðunum til konunnar í lífi
sínu og kallaði það „Breiðidalur - Til Ragnheiðar11. Einnig þar er að finna þá
einingu manns og náttúru sem fram kemur í ofangreindu ljóði:
Skýin eru rifnar slæður
við tveir deplar jarðarinnar
lækur rennur gegnum hjörtun
hrafninn flýgur burt með skuggann
(Fljúgatidi nœturlest, 1961)
Hér er maðurinn bókstaflega runninn saman við landslagið - elskendurnir
eru þústir á yfirborði jarðarinnar, lækur rennur gegnum hjörtu þeirra: gagn-
kvæmt samband er staðfest milli manns og náttúru. Það hvílir skuggi yfir
mönnunum á jörðinni en sá klassíski váboði, hrafninn, hefur fengið nýtt
hlutverk: hann flýgur burt með skuggann.
102 www.mm.is TMM 1998:4
1