Skagfirðingabók - 01.01.1980, Síða 78

SKAGFIRÐINGABÓK
011 matvæli þurftu komumenn að útvega sér, svo og einföld-
ustu matar- og suðuáhöld emeleruð, svo sem kaffimál, olíuvél,
tví- eða þríkveikju og steinolíu á hana.
Eg held, að tvennir tjaldbúar hafi komið með eina vél, en á
henni var ekki hægt að sjóða neinar stórsuður, varla annað en
vatn; það hefði verið hægt að sjóða hafragraut, en haframjöl
fékkst þá ekki ennþá, en rúgmjöl og bankabygg þurfti langa
suðu.
Hver maður hafði koffort eða kassa fyrir sín matvæli, svo sem
brauð, harðfisk, hákarl, smjör og smjörlíki, sykur og kjöt, ef
þeir fengu það keypt og soðið á bæjunum; sem sagt alger skrínu-
kostur; smökkuðu aldrei heitan mat, nema ef þeir keyptu hann
frá bæjum, og þar fengu þeir þvott á föt sín.
Allmikið skiptu þeir við mitt heimili, en einnig við
fleiri. Komum við systir mín, sem var eldri, oft í tjöldin, ég nærri
því daglega að færa þeim mjólk o. fl., svo sem þvott, brauð, glóð-
arbakað rúgflatbrauð, það þótti þeim sælgæti, stundum
steikt hveitiflatbrauð, stundum jólaköku. Annars höfðu þeir að-
allega kringlur með kaffinu. Smjör keyptu þeir einnig, en fóru
mjög sparlega með það, enda kostaði það 70 aura pundið og gerði
nokkurt skarð í 3 króna dagkaup; mjólkin kostaði 10—-12 aura
potturinn. Verðlag á öðrum matvörum vissi ég ekki um.
Ætíð vildu þessir fátæku vegagerðarmenn gefa okkur krökk-
unum eitthvað gott, er við komum færandi hendi, svo sem kandís-
mola eða kringlubita. Stundum helltu þeir ketilkaffi í blikkmál
og vildu láta okkur drekka með kandísnum, en lítið sælgæti
þótti mér það.
Eg hafði aldrei séð tjöld fyrr, ekki heldur hestkerrur né ak-
tygi. Eg man ennþá ylminn af nýju leðrinu. Þegar Jón keyrari
bauð mér í fyrsta sinn upp í kerruna til sín, þáði ég það með hálf-
um huga, sat í kassanum og hélt mér í hliðarfjalirnar, enda æði
mikill hristingur, þegar hann lét hestinn fara á brokki. Sjálfur
stóð Jón í kerrukassanum og stjórnaði hestunum með keyrslu-
taugunum. Höfð voru tvenn keyrsluúthöld; önnur kerran var höfð
76