Skagfirðingabók - 01.01.1980, Blaðsíða 157
FYRSTA SINN í VESTFLOKKSGÖNGUM
vandræði að flytja föllin af hrútunum til réttar, þar sem voru
14 reiðingshestar gangnamanna. Hrútshausarnir munu hafa ver-
ið bundnir um boga, blóðstorknir og kræktir saman.
Daginn eftir varð mörgum starsýnt á hrútshausana á réttar-
vegg Stafnsréttar. Haraldur Jónasson, bóndi á Völlum, átti ann-
an hrútinn og losaði hausana sundur fyrirhafnarlítið. Haraldi á
Völlum lá hátt rómur. A þessum tíma var hann í Bændakórnum
skagfirzka, með mikla og fagra tenórrödd. Og Haraldur var há-
vær nokkuð, þegar hann spurði Pétur gangnastjóra, hverjir hefðu
verið við hrútsskurðinn. Pétur sagði sem var, og varð þá Haraldi
að orði: „Já, og Jóel á Hömrum líka.“ Sagði þá Pétur: „Hann
skar hrútana. Eg beint skipaði honum það.“
Þeir Haraldur og Jóel voru á besta aldri, þegar saga þessi gerð-
ist, nýbyrjaðir að búa og manndómsmenn. Haraldur áleit, og
margir fleiri, að ekki hefði þurft að skera nema annan hrútinn,
en úrræðaleysi Péturs væri um að kenna, en hann var svo heið-
arlegur, að honum datt ekki í hug að víkjast undan ábyrgð á því,
sem gert var.
Pétri mun hfa þótt miður að lenda í þessu, og ég heyrði sagt,
að hann hefði keypt sög með mjóu blaði, svonefnda stingsög, sem
nota mátti til þess að saga sundur horn á hrútum, er krækzt höfðu
saman.
En Pémr þurfti ekki að nota þessa sög á fjöllum, því hrepps-
nefndin í Lýtingsstaðahreppi vék honum frá gangnastjórn. Hann
fór þó í Vestflokkagöngur rvö næstu haust undir stjórn Magnús-
ar Sigmundssonar bónda á Vindheimum.
Ekki hefur það komið fyrir síðan, að hrútar hafi fundizt sam-
an kræktir á gangnasvæði Vestflokks.
Pétur í Teigakoti lifði ekki lengi eftir þetta. Hann veiktist af
lungnabólgu í kaupstaðarferð og andaðist á Grófargili 28. septem-
ber 1923, fimmtugur að aldri. Sakir mannkosta sinna var hann
virtur vel af öllum, sem kynntust honum.
155