Jón á Bægisá - 01.11.2000, Side 9

Rýnt í íslensku þýðinguna á The New York Trilogy
um gerðir sínar. „Það lítur út fyrir að ég sé að fara út“, sagði hann
við sjálfan sig. „En ef ég er að fara út, hvert er ég þá nákvæmlega að
fara?“ (bls. 12).3
Hann gekk af stað. Iiann fór yfir götuna og hélt í austurátt. Frá
Madison Avenue fór hann til hægri og í suður eftir einni húsaröð,
svo sneri hann til vinstri og áttaði sig á hvar hann var. „Ætli ég sé
ekki kominn," sagði hann við sjálfan sig (bls. 12).
Setningin „I seem to be going out“ kallast á við „I seem to have arrived",
og losandi finnur að það er eins og Quinn sé ekki sjálfrátt, hann ræður
því ekki að hann er að fara eða hvert hann fer. Setningarnar kallast ekki
á í þýðingunni og af seinni setningunni, „Ætli ég só ekki kominn“, má
ætla að Quinn sé mættur til tannlæknisins, setjist niður á biðstofunni og
dæsi þessi orð um leið og hann tekur upp nýjasta Séð og heyrt, frekar en
að hann sé mættur á örlagastað sinn. Krafturinn, dulúðin, leiðslan; allt
hverfur þetta í þýðingunni, líkt og í setningunum ,,He was walking. He
was crossing the street and moving eastward", sem eru einfaldlega
þýddar sem „Hann gekk af stað. Hann fór yfir götuna...“ og ganga
Quinns er ekki lengur ósjálfráð og í leiðslu. Það má líka benda á að í
þessu dæmi efast Quinn um gerðir sínar í þýðingunni, í stað þess að átta
sig á þeim, eða renna grun í hvað væri að gerast, líkt og í frumtextanum:
...he began to suspect what he was doing“.
I þessum fáu málsgreinum hefur tapast mikilvægt stíleinkenni, auk
þess sem þýðanda mistekst að koma fyrstu setningunni til skila vegna
rangrar orðaþýðingar. Þetta er alls ekkert einsdæmi í þýðingunni, því
þar ber mikið á beinlínis röngum orðaþýðingum, eða illa unnum máls-
greinum af hendi þýðanda. Því fer mann að gruna að hann hafi einfald-
lega ekki velt textanum nægilega fyrir sér og leitað góðra lausna. Hér er
dæmi frá fyrstu fundum þeirra Quinns og Peters Stillmans, innkoma
hins síðarnefnda;
The body acted almost exactly as the voice had: machine-like, fitful,
alternating between slow and rapid gestures, rigid and yet expres-
sive, as if the operation were out of control, not quite correspond-
ing to the will that lay behind it (bls. 17).
Líkaminn hafði nánast sama fas og röddin: vélrænt, óstöðugt, stíft
en þó svipmikið, með litlu samræmi í hreyfingum, rétt eins og eitt-
hvað hefði farið úrskeiðis og léti ekki að vilja stjórnandans (bls. 14).
Hér fáum við allt aðra mynd af hreyfingum Stillmans í þýðingunni. í
fá/i á ÆayrÁiá - Syndaflóðið kemur eftir okkar dag
7