Tímarit Máls og menningar - 01.12.2013, Qupperneq 85

Þ v o t t a h ú s i ð í B a r s e l ó n a
TMM 2013 · 4 85
mér í áttina að kaffisalanum en það sló barnið ekki út af laginu. Loks kallaði
mamman drenginn til sín og brosti afsakandi í áttina að mér. Mér létti. Ég
kunni ekkert á börn. Talar einhver við ókunnug börn nema geðsjúklingar?
Myndi mamman ekki halda að ég væri bölvaður barnaníðingur ef ég yrti á
hann. Eða kannski vissu svona austur-evrópskar konur ekkert um svoleiðis.
Með allt önnur viðmið en konurnar heima. Engin eðlileg mörk til eftir að
múrinn hrundi til grunna, bara allir að ríða öllu sem hreyfðist og allt í ógeði
og rugli. Ábyggilega ástæðan fyrir því að hún hafði flúið hingað til Barselóna
með krakkann.
Nú nálgaðist drengurinn aftur. Hann prílaði upp á hinn enda bekkjarins
og góndi forvitinn á mig, stórum brúnum augum. Kannski saknaði hann
pabba síns. Ef hann vissi þá hvað það væri að eiga pabba eða alvöru fjöl-
skyldu. Ég ákvað að reyna aðra aðferð til að losna við hann. Ég fór að góna
frekjulega á móti. Það var ekki góð hugmynd. Hann brosti og færði sig nær.
Það var þá sem ég tók eftir blóðinu. Fyrst hélt ég að þetta væru bara
óhreinindi undan kvikum barnaskóm. Svo sá ég að þetta voru horblandaðir
blóðtaumar. Krakkinn hafði skilið eftir slímugar klessur út um allan bekk-
inn. Í sömu mund tók mamman eftir því á hvað ég var að horfa. Hún henti
frá sér þvottakörfu og tók til við að þrífa bekkinn með pappírsþurrkum sem
hún dró upp úr skítugri beltisbuddu. Þurrkurnar lituðust um leið og fyrr en
varði var ruslakarfan við enda bekkjarins yfirfull af blóðugum pappír. Ég
þokaði mér ennþá fjær. Fyrr en varði var ég kominn alveg út á hinn enda
bekkjarins.
Blóðnasir drengsins jukust ef eitthvað var. Nú lituðu stakir dropar bein-
hvítar gólfflísarnar. Mamman afsakaði sig á þessu hrognamáli sínu en samt
var eins og henni fyndist þetta ekkert tiltökumál. Svona væri þetta bara.
Svona átti fullorðið fólk að sætta sig við. Ég fann ógeðið magnast upp í mér.
Ég átti auðvitað að vorkenna þeim en þetta var bara svo mikill viðbjóður. Ég
varð að gera eitthvað. Segja eitthvað.
Hospital, sagði ég og benti á krakkann. Af hverju farið þið ekki til læknis?
Mamman brosti og kinkaði kolli, bablandi einhverja vitleysu. Fannst sjálf-
sagt að ég væri að gera of mikið úr þessu, að þetta kæmi mér í raun ekki við.
Hún snýtti stráknum aftur og lét þurrkuna falla á gólfið því ruslakarfan
tók ekki við meiru.
Krakkinn brosti og teygði fram skítuga fingur eins og til að lýsa því yfir að
hann ætlaði að nálgast mig aftur. Snerta mig.
Ég rétti úr mér og horfði í hina áttina. Teygði hálsinn þangað til ég sá móta
fyrir spegilmynd minni í gljáfægðum kaffisjálfsalanum. Gat verið að hárið
væri farið að þynnast, kollvikin að hækka?
Nú fann ég að krakkinn var kominn alveg upp að bakinu á mér. Eftir
augnablik myndi hann snerta mig og skilja eftir blóðug för á hvítum Sigur-
rósarbolnum. Í þetta sinn ætlaði ég að láta eins og hann væri ekki til.
Sama hvað.