Tímarit Máls og menningar - 01.09.2014, Qupperneq 28

A t l i B o l l a s o n
28 TMM 2014 · 3
Í hillunni fyrir aftan mig voru tvenns konar líkön af sporvögnum.
Önnur gerðin var á lengd við höndina á mér og úr harðplasti. Vagninn var
dökkgrænn að neðanverðu og stórir gluggarnir voru einsog litlir speglar
sem höfðu verið límdir á plastið. Hurðirnar voru fastar en lítil hjól undir
vagninum snerust. Þakið var fallega brúnt og með viðaráferð einsog
bakveggurinn í búðinni. Ég renndi fingrunum yfir vagninn og fann fyrir
hverri ójöfnu, meiraðsegja hurðarhúnninn var ögn upphleyptur, og það var
skemmtilegt að klemma straumsnertuslána milli fingranna.
Hin gerðin var miklu minni. Sporvagninn rúmaðist allur í lófanum á mér.
Hann var úr ögn mýkra plasti – eða var þetta hart gúmmí? – og var einsog
tvívítt en þó nokkuð þykkt líkan af sporvagni. Það var ónákvæmt, lítil gleði
fyrir fingurna, en vagninn var gulur og rauður og fallegur á að horfa. Úr
honum lá stutt keðja með málmhring á endanum.
Ég leit til hennar. Hún brosti til mín yfir búðarborðið og ég fann daufa
ilmvatnsangan. Mér líkaði þessi lykt. Þetta var falleg kona. Þetta var góð
kona. Hún hallaði sér fram.
– Ef þú segir engum, þá máttu eiga þennan litla.
Það tók mig augnablik að skilja hvað konan hafði sagt en um leið og ég
áttaði mig á því hvarf ógleðin og sorgin í skyndingu. Hvílík heppni! Ég herti
fingurna utan um vagninn og horfði vantrúaður á hana.
– Það borgar sig að vera góður strákur, sagði hún, deplaði augunum
þrisvar og hélt áfram að fletta blaðinu.
* * *
Ég sá móta fyrir Alexander og Matthíasi við skurðinn framundan svo ég fór
út af sporinu og niður moldarstíg sem lá inn í skóginn. Það síðasta sem mig
langaði var að hitta þá og svara spurningum um litla gúmmísporvagna og
stelpur í sumarkjólum og góðhjartaðar konur með silfur milli brjóstanna
og samlokur sem lágu ormétnar við fætur gamalla manna. Mig grunaði að
þeir hefðu séð mig svo ég stóð grafkyrr um stund og hlustaði eftir fótataki.
Þögnin umvafði mig. Sólin kom grænleit gegnum laufskrúðið. Maurar
ferjuðu rifin blöð yfir stíginn í löngum röðum. Býflugur hlussuðust milli
blóma. Gróðurlyktin var þung í loftinu, blanda af rotnandi laufbotni skógar-
ins, útsprungnum rafflesíum og bjöllublómum og grasi og mosa, deyjandi
trjáberki og dauðum skordýrum.
Eftir nokkrar mínútur þóttist ég viss um að strákarnir hefðu ekki séð til
mín og án þess að hugsa um það losaði ég takið á sporvagninum og velti
honum yfir í vinstri lófa. Mig verkjaði í hægri lófann undan hörðu gúmmí-
inu og höndin var orðin náhvít enda hafði ég kreppt hana af alefli allt frá
því að dyrnar að versluninni skullu aftur á bakvið mig. Gleðin yfir gjöfinni
hafði sópað allri eftirsjá og ónotum morgunsins í burtu en nú hafði ég tóm
til að hugsa og þá sótti efinn á mig. Þetta var óneitanlega grunsamlegt. Hvers