Tímarit Máls og menningar - 01.09.2014, Síða 49

E i g i n m a ð u r i n n o g b r ó ð i r h a n s
TMM 2014 · 3 49
„Æi, mér þykir leitt að vera að ónáða þig,“ sagði röddin í símtólinu, þreytt
og buguð. „Ég þurfti bara að tala við einhvern. Láta einhvern vita.“
„Nei, auðvitað,“ sagði Jóhann. „Við erum nú bræður.“ Honum leið
kjánalega eftir að hafa sagt það. Hann átti ekki að þurfa að taka slíkt sér-
staklega fram. „Viltu að ég komi og sæki þig?“ sagði hann til að reyna að
bæta fyrir.
„Nei nei. Vertu bara þarna með Ellu og þeim. Ég vil ekki vera að draga þig
út í þetta veður. Ég þurfti bara aðeins að létta á mér. Mér líður betur núna.“
„Eru viss? Það er ekkert mál.“
„Nei, þetta er allt í lagi. Ég er hvort eð er að fara heim.“
„Ókei. Þú tekur samt leigubíl, er það ekki?“
„Jú, auðvitað.“
Þeir kvöddust og Jóhann lagði á og stóð kyrr í ganginum stundarkorn,
djúpt sokkinn í vangaveltur um bróður sinn og mágkonu og hjónaband
þeirra.
Það var þögn þegar hann kom aftur inn í stofu. Hann settist við borðið og
tók eftir hvernig Ella og foreldrar hennar horfðu á hann. Reiðin blossaði upp
innra með honum. Hann var sannfærður um að þau hefðu verið að hlusta
á símtalið.
„Hver var þetta?“ spurði Ella. Hún brosti létt. Hann var viss um að hún
vissi hver hefði verið í símanum.
„Böddi bróðir,“ sagði hann.
„Er allt í lagi?“ spurði hún, enn að fiska, en hann ætlaði ekki að ræða þetta
núna yfir bollunum og fyrir framan tengdaforeldra sína og játti því bara og
spurði hvort það væri til meira kaffi.
Þau minntust ekki á símtalið fyrr en seint um kvöldið, eftir að foreldrar
hennar voru farnir og hann hafði lagt uppvaskið í bleyti í vaskinn og lofað
sjálfum sér og henni að hann myndi klára það áður en hann færi í vinnuna
á morgun. Hún hafði séð um eldamennskuna svo að uppvaskið var hans
mál; upp á það hljóðaði einn af þeim mörgu góðlátlegu samningum sem þau
gerðu með sér á hverjum degi. Þau voru að fara upp í rúm þegar hún spurði
hann loks út í símtalið. Eins og henni hefði skyndilega dottið það í hug. Hún
sat upprétt í rúminu, undir sænginni, og spurði hvað Böddi hefði viljað áðan.
Hann sagði henni fréttirnar á meðan hann afklæddist og þegar hún reyndi
að spyrja hann út í öll smáatriðin sem hann hafði ekki haft fyrir að ná upp
úr Bödda snöggreiddist hann. Hann stóð hálfnakinn fyrir framan hana og
fórnaði höndum. „Ég veit það ekki!“ sagði hann. „Ég var ekkert að yfirheyra
hann!“ Þau hækkuðu bæði raddirnar stig af stigi en tókst svo að hemja sig
aftur. Fyrr en varði voru þau komin upp í rúm og kúrðu undir sænginni,
héldu þétt utan um hvort annað.