Tímarit Máls og menningar - 01.09.2014, Síða 50

B j ö r n H a l l d ó r s s o n
50 TMM 2014 · 3
Daginn eftir fór hann snemma heim úr vinnunni til að heimsækja bróður
sinn, eftir að hafa reynt nokkrum sinnum að ná í hann, bæði í heimasíma og
farsíma. Hann hafði líka hringt á skrifstofuna þar sem bróðir hans vann en
eins og hann hafði búist við hafði Böddi hringt og meldað sig veikan.
Það var snjór á gangstéttinni og á bílunum í götunni hans Bödda. Gamall
og skítugur snjór sem hafði legið yfir borginni í nokkra daga. Hann lagði
bílnum og gekk varlega yfir úttraðkaðan snjóinn í innkeyrslunni, sem orðin
var að hálli klakabreiðu, og dró lappirnar eftir jörðinni til að renna ekki.
Enginn hafði haft fyrir því að moka snjóinn, bara leyft öllu að hlaðast upp.
Hann gekk á bak við húsið og gætti þess að horfa beint áfram og freistast
ekki til að gjóa augunum að gluggum nágrannanna. Bróðir hans bjó í íbúð í
kjallara hússins sem gengið var inn um frá bakgarðinum og þrepin niður að
hurðinni voru ávöl og hál af gömlum og hörðum snjó.
Það tók Bödda nokkurn tíma að koma til dyra og Jóhann hringdi á víxl
dyrabjöllunni og bankaði í matt og gulleitt glerið, handviss um að bróðir
hans væri heima. Hurðin opnaðist og Böddi stóð í gættinni í baðslopp og
jogging buxum og með loðna inniskó á fótum. Hann fyllti alveg gættina
þó að hann stæði álútur. Hann var allt of stór til að búa í svona lítilli kjall-
araíbúð. „Eins og tröll undir brú,“ hugsaði Jóhann. Hann mundi hve stór
og hrjúfur bróðir hans virtist ætíð er hann stóð við hlið Maríón, konunnar
sinnar. Hún var frá Filippseyjum og náði honum varla í öxl, með svo mjóa
ökkla og útlimi að Böddi gat náð utan um upphandlegg hennar með annarri
hendi þannig að fingurnir snertust. Bræðurnir heilsuðust og Böddi snerist á
hæli og gekk inn í íbúðina með Jóhann í humátt á eftir.
Það var langt síðan hann hafði komið inn í íbúð bróður síns. Þeir hittust
yfirleitt þegar Böddi kom í mat. Hann sat þá til borðs á milli krakkanna.
Stóri frændi þeirra var í miklu uppáhaldi hjá Jóa og Mæju. Þau kepptust
við að segja honum frá merkilegum hlutum sem höfðu drifið á daga þeirra
í skólanum og eftir matinn var síðan alltaf hægt að plata Bödda frænda til
að taka þau í kleinu eða flugvél. Síðustu tvö árin, eftir að Böddi og Maríón
giftust, hafði hún alltaf fylgt honum í þessi kvöldverðarboð. Jóhann sá
handarverk hennar hvert sem hann leit í litlu íbúðinni; í hvítri jólaseríu sem
hafði verið vafin í kringum spegilinn í ganginum og í smáum, innrömm-
uðum blómamyndum sem voru hengdar á víð og dreif um stofuvegginn. Það
voru líka litlar innrammaðar myndir af Bödda og Maríón og af fjölskyldunni
hennar á Filippseyjum. Sér til undrunar kom hann auga á mynd af sinni
eigin fjölskyldu sem hann kannaðist við úr gömlu jólakorti. Hann gat ekki
ímyndað sér Bödda að gera sér ferð til að finna ramma sem passaði utan um
myndina. Böddi hefði látið sér nægja að festa myndina á vegginn með smá
kennaratyggjói, eða bara smeygt henni undir ísskápssegul. Maríón hlaut að
hafa fundið myndina einhversstaðar í fórum Bödda og umsvifalaust séð til
þess að hún væri römmuð inn og hengd á vegginn. Svoleiðis átti maður jú
víst að gera við fjölskyldumyndir.