Tímarit Máls og menningar - 01.09.2014, Síða 64

E i n a r L e i f N i e l s e n
64 TMM 2014 · 3
plast. Ekki var hægt að gráta undir öllum þessum hlífum. Hvað þá að snerta
manninn sem hafði alltaf skipt hana svo miklu máli.
Pálína opnaði lófann og sýndi hringinn. Gamli maðurinn virtist brosa
en hreyfingin í kringum munninn var ógreinileg. Vöðvarnir voru horfnir.
Augu hans voru hvít og líflaus. Utanáliggjandi sjáöldur sýndu honum
umheiminn. Mannkynið hafði sigrast á öllum sjúkdómum náttúrunnar
nema þeim versta. Ellin sigraði að lokum alltaf vísindin.
„Ég man vel þegar þú fæddist,“ sagði tölvuröddin. Pálína elskaði að
heyra hann tala en þetta var ekki hans rödd. „Þú varst fyrsta barnabarna-
barnabarnið okkar Áslaugar. Þetta var á miðvikudegi rétt fyrir kvöldmat. Ég
var að klára vinnuna þegar afi þinn hringdi. Þá var ég ungur maður, einungis
120 ára. Kominn á minn þriðja starfsferil. Hvað var það aftur?“
„Lögfræði,“ sagði Pálína. Hún reyndi að gráta en hlífarnar leyfðu henni
ekki að sýna tilfinningar. „Fyrst varstu sjómaður, næst varstu lögreglumaður
og síðan lögfræðingur.“
„Alveg rétt. Mikið var það leiðinleg vinna. Ég hélt að þar væri hægt að
breyta heiminum en það gekk víst ekki. Á eftir lögfræðinni var það verk-
fræðin, sem var öllu skemmtilegri.“
Pálína þorði ekki að ganga nær. Hún lokaði lófanum og stóð stjörf.
„Þetta er allt í lagi, elskan mín. Gerðu þetta bara eins og við töluðum um.
Það er fyrir bestu. Ég er bara svo þakklátur að þú getir gert þetta fyrir mig.
Mig langar að hitta hana Áslaugu mína. Ó, hvað henni þótti vænt um þig.“
Eftir öll þessi ár var komið að leiðarlokum hjá honum. Áslaug hafði verið
heppin. Hún hafði lent í bílslysi meðan þau voru á eftirlaunum og ekki þurft
að ganga í gegnum þetta helvíti. Nú þurfti Palli þess ekki lengur.
„Sestu nú hjá mér, elskan mín,“ sagði Palli. Hún greindi hlýju hans þrátt
fyrir þessa dauðu rödd. „Slökktu á þessu bannsetta tæki og við skulum ljúka
þessu af saman. Okkur á báðum eftir að líða betur.“
Pálína átti eftir að sakna Palla afa en gerði eins og hann bað. Það var ekki
hægt að láta manninn þjást lengur. Hvítur plaststóll var í horni herbergisins.
Hún dró hann að rúminu og settist við hlið hans. Tölvan gaf frá sér tón
um leið og slökkt var á talmagnaranum. Hún lagði hringinn upp að vörum
gamla mannsins og leyfði honum að anda að sér óhreinindum skartsins.
Ekkert heyrðist nema vélrænt soghljóð gervilungans. Síðan tók Pálína í hönd
langalangafa síns og setti gullbandið á baugfingur hans.
Fólkið á elliheimilinu var algerlega sótthreinsað. Á stofnuninni var ekki
að finna eina einustu bakteríu eða vírus. Ónæmiskerfi Palla var því illa
undir það búið að snerta hringinn. Pálína hafði geymt hann í veskinu sínu í
mörg ár. Bakteríuflóran á þessum litla hlut var því einkar fjölbreytt. Húðin
á gamla manninum roðnaði undan málminum. Hve lengi væru tækin að
nema sýkinguna? Það skipti ekki máli. Palli var þegar mengaður af lífríki
baugsins. Aðrir á hæðinni gátu einnig verið í hættu en þeir lifðu líka í stans-
lausum kvölum.