Tímarit Máls og menningar - 01.09.2014, Qupperneq 96

Æ s a S t r a n d
96 TMM 2014 · 3
þótti þú svo myndarlegur á skyrtunni.“ Hún hló lágt. „Þegar sólin skein og
þér hitnaði svo að þú varðst að hneppa frá og rúlla upp ermunum, þá var nú
gaman.“
Seinni árin var Mása alltaf kalt. Hann gekk í nærbol undir skyrtunni og
peysu yfir. Jakka og hálsklút, kasket á höfðinu. Stundum bauðst hún til að
lána honum jakkann sinn en hann afþakkaði alltaf. Virtist ekki muna að
allt hennar væri hans, allt hans hennar. Þau deildu húsnæði, mat og sæng
en kuldann bar hann einn, fyrst í beinunum, svo höfðinu, loks hjartanu.
Á kvöldin þegar þau háttuðu strauk hún honum um visna handleggina
og minntist sterkra vöðva sem lyftu henni og sveifluðu í kring þegar þau
döns uðu, dönsuðu, dönsuðu. Hún kyssti hann og hann kyssti hana á móti
en augun sem voru vön að horfa á hana með ást og umhyggju voru ringluð
og tóm og það kom að því að hann ýtti henni frá sér, ókunnugri konunni.
Nokkrum vikum seinna gekk hann út um miðja nótt, berfættur í snjónum,
á nærbol og náttbuxum, og hélt niður að tjörn þar sem hann settist á bekk
og sofnaði.
Hana verkjaði í hnén og notaði legsteininn til að hífa sig á fætur. Slétti úr
kápunni og lagaði hárið sem hafði aflagast í golunni. Fugl settist á grein hátt
yfir höfði hennar. Hún heyrði hann rugga á greininni, þurr laufin strukust
hvert við annað.
„Það styttist,“ sagði hún. „Ég finn það í hjartanu. Það sló alltaf meira fyrir
þig en mig. Enda gaf ég þér það, manstu? Rétt eins og þú gafst mér þitt.“ Hún
lagði lófann á brjóstið, þóttist geta fundið hjartað hægja á sér, hver sláttur
örlítið fjær þeim næsta. „Ég er hrædd,“ viðurkenndi hún lágum rómi. „Mási
minn, ég er svo hrædd. Hvað ef það er ekkert hinum megin? Hvað ef þú
ert ekki þar? Hvað ef þú ert þar en manst ekki eftir mér? Þú gleymdir mér.
Þú gleymdir mér og okkur og öllu sem við höfðum.“ Hún strauk sér um
vangann, fangaði tár í vettlinginn. „Að sjá mig, fullorðna konuna, brynnandi
músum eins og smástelpa,“ tautaði hún. „Aumkunarvert er það.“
Fuglinn tók sig aftur á loft og flögraði niður á stíginn, hoppaði þar nokkur
skref og staðnæmdist svo og virti hana fyrir sér. Það var skógarþröstur,
bústinn með rauð ber í nefinu.
„Er ég að trufla þig, væni?“ dæsti hún. „Það verður að hafa það. Við ein-
hvern verður maður að tala og vinur minn, hann er hér.“
Fuglinn hallaði undir flatt, hristi sig og flaug svo og settist á steininn. Hún
kinkaði kolli og brosti. „Þú lítur eftir með honum fyrir mig, er það ekki? Ég
held ég komi ekki aftur. Nei, ætli það.“
Hún horfði á steininn um stund og fuglinn sem enn sat og virti hana fyrir
sér. Svo sendi hún Mása sínum fingurkoss og gekk hægum skrefum eftir
stígnum að næsta hliði. Það var alveg að koma að því, hún vissi það jafn vel
og hún vissi að heima biði ekkert nema þögnin og að á morgun yrði líkast
til ekki nýr dagur.