Tímarit Máls og menningar - 01.09.2014, Side 99

TMM 2014 · 3 99
Guðrún Rannveig Stefánsdóttir
Miðillinn
Trausti var ekki gamall þegar hann fór að muna glefsur úr fyrra lífi, mundi
eftir fólki sem hann hafði aldrei séð, lykt sem hann hafði aldrei fundið og
ýmsu sem hann hafði aldrei upplifað í þessu lífi. Hvaðan komu þessar minn-
ingar? Hann reyndi að loka á þær, fela þær og reyndi að skammast sín fyrir
þær þegar mamma hans ávítaði hann fyrir að spinna upp sögur. „Hættu
þessu bulli barn og láttu ekki nokkurn mann heyra þessa vitleysu í þér,“
hafði hún sagt við hann í hvert skipti sem hann sagði henni frá einhverju
sem hann einn mundi eftir. Stundum hafði hann líka talað við fólk sem eng-
inn sá nema hann eða leikið sér við börn sem voru ekki til. „Hann vex upp
úr þessu,“ hafði læknirinn sagt við mömmu hans.
Það var ekki fyrr en löngu seinna þegar hann kynntist Ásdísi sem hann
þorði að opna sig á nýjan leik. Hann gat sagt henni allt, frá því sem hann sá,
vissi og átti af minningum úr fyrra lífi. Hún var hugfangin. „Þetta er guðs
gjöf sem þú verður að nýta,“ sagði hún við hann og hann fann fyrir stolti
og fannst hann fá viðurkenningu fyrir að vera hann sjálfur í fyrsta sinn á
ævinni. Trausti vissi það um leið og hann sá Ásdísi að hún ætti eftir að verða
konan hans, fann það á sér. Fannst hann hafa þekkt hana áður.
Þau byrjuðu að búa saman, hún vann við hjúkrun en hann starfaði heima
við miðilsstörf, fékk til sín fólk sem vildi tala við látna ástvini, skyggnast inn
í framtíðina og vita meira. Hann varð fljótt vinsæll miðill, náði varla að anna
eftirspurn. Þegar hún kom heim á kvöldin gátu þau talað saman endalaust
um starf hans, um fólkið sem hann gat hjálpað, um æðri máttarvöld og
önnur tíðnisvið. Þau drukku te með hunangi og létu fara vel um sig upp í
sófa, hann talaði mest, hún var frábær hlustandi. Stundum töluðu þau um
eitthvað annað en vinnuna. Þau langaði að eignast barn saman og hann fann
svo sterkt fyrir einhverri sál á himnum sem langaði að koma til þeirra, hafði
valið þau sérstaklega. Þau biðu í ofvæni, hlökkuðu til að takast á við foreldra-
hlutverkið en ekkert gerðist. Eftir nokkur ár gáfust þau upp.
Stundum var dauft yfir þeim og hann fann hvernig persónuleg vanlíðan
hans dró úr honum kraftinn í miðilsstarfinu. Hann hafði ekki eins mikið að
gefa og áður og átti stundum erfitt með að ná sambandi við þá hinumegin.
En svo kom kreppa í landinu og margir áttu um sárt að binda og þurftu á
aðstoð hans að halda. Trausti fann að hann var mikilvægur og þurfti að gera