Tímarit Máls og menningar - 01.09.2014, Síða 100

G u ð r ú n R a n n v e i g S t e fá n s d ó t t i r
100 TMM 2014 · 3
sitt til þess að hjálpa á erfiðum tímum. Sumir voru örvæntingarfullir og
reyndu að fá hann til þess að sjá fyrir lottótölur og hvar væri hægt að vinna
veðmál eða verða sér út um peninga á sem auðveldastan hátt. Hann sagði
fólkinu að slíkt væri ekki í sínum höndum en að hann gæti hjálpað því að
elska lífið og lifa í sátt við sjálft sig og heiminn. Ásdís tók líka smám saman
gleði sína á ný og fór að læra heilun, hana hafði alltaf langað til þess en aldrei
gefið sér tíma fyrr en núna. Hún talaði um að hugsa um sjálfa sig. „Ég hef
aldrei gert nákvæmlega það sem mig langar, alltaf reynt að vera praktísk, nú
er það búið,“ tilkynnti hún honum ákveðin.
Það leið ekki á löngu þar til hún sagði upp vinnunni og ákvað að vinna
heima eins og hann. Nú voru þau alltaf saman, hlið við hlið. Hann miðlaði
milli heima á meðan hún heilaði fólk, tók burtu verki og vanlíðan og leyfði
alheimsorkunni að streyma um líkama þess.
Þau voru ekki efnuð en höfðu nóg fyrir sig, skorti ekkert. Húsið var alltaf
fullt af fólki og það var nóg að gera hjá þeim báðum. Þau sköffuðu hvort
öðru viðskiptavini, þeir sem höfðu áhuga á miðlun höfðu oft áhuga á heilun
og öfugt. Það kom þó að því að hann fór að fá ívið færri viðskiptavini en
hún. Sumir sem höfðu verðið fastakúnnar hjá honum voru nú allt í einu
orðnir fastakúnnar hennar og brostu vandræðalega til hans þegar hann fór
til dyra og afsökuðu sig með að hafa ekki efni á að njóta þjónustu þeirra
beggja. Stundum sat hann inni í tómu herbergi með útbrunnið reykelsi og
langþreytta slökunartónlist í bakgrunninum. Hann heyrði lágvært masið í
henni og viðskiptavini, oft var lengi talað áður en hin eiginlega heilun hófst
og á meðan sat hann og starði út í loftið. Svo byrjaði lágvært malið aftur í
smástund áður en endurnærður viðskiptavinur hafði sig á brott.
Trausti varð með tímanum leiður og vonsvikinn. Heimilið hafði verið
hans vinnustaður, hans vígi. Hann fékk samt til sín einn og einn viðskipta-
vin, aðallega aldrað fólk sem var hrætt við að deyja. Þetta var fólk sem vildi
komast í samband við þá sem biðu fyrir handan, komast í samband við þá
sem ætluðu að taka á móti þeim þegar fram liðu stundir. Þetta voru að vissu
leyti ágætis viðskiptavinir en gátu verið frekar niðurdrepandi. Yngra fólkið
virtist fá meira út úr heiluninni, hafði ekki sömu þörf fyrir samræður við
framliðna.
Einn góðan veðurdag stóð ungur maður á útidyratröppunum og spurði
hvort hér starfaði miðill. Trausti bauð honum inn fyrir og bað hann að bíða
smá stund frammi á meðan hann setti sig í stellingar. Svo kallaði hann á
unga manninn og byrjaði að spjalla á meðan hann setti sig í samband við
handanheiminn. Það kom í ljós að ungi maðurinn var sjálfur mjög næmur,
hafði verið skyggn frá barnsaldri og hafði áhuga á að nýta hæfileikann betur.
Trausti sagði honum að það væri best fyrir hann að koma í nokkur skipti og
fá leiðsögn og nauðsynlega þjálfun áður en hann gæti sjálfur hafið störf sem
miðill.
Ungi maðurinn hélt áfram að koma til hans næstu vikur og allt gekk vel.