Tímarit Máls og menningar - 01.09.2014, Qupperneq 104

K r i s t a A l e x a n d e r s d ó t t i r
104 TMM 2014 · 3
niður skjálfandi andlit mitt. Ég ákvað með sjálfum mér að hætta þessum
barnalátum og fór aftur inn í herbergi og svaf fram eftir degi.
Þegar ég kom mér loksins á fætur, á fætur rökvísinnar, var eina verkefni
dagsins að takast á við hversdagsleikann. Venjulega varði ég deginum áfram
í sófanum. Ég lá þar klukkutímunum saman í iðjuleysi og deyfðarhjúp að
hlusta á bablið og prumpið í hinum heilaleysingjunum í sjónvarpinu. Mér
leið eins og ég gæti hvorki vingast við Bakkus né haldið mig frá honum.
Mér leið eins og tómum kassa, blóðlausum líkama. Ekkert skipti neinu máli
lengur, og ég var eini maðurinn sem vissi það.
Því dimmara sem varð úti því hræddari varð ég. Hræddari við myrkrið,
einmanaleikann,  dansandi skuggana í loftinu. Ég hafði eitt sinn notið myrk-
ursins, því það var  tíminn sem Rósa kom alltaf heim úr vinnunni. Þá hafði
myrkið mun ævintýralegri blæ, núna var myrkrið aðeins tómt. Rósa kom
nefnilega ekki lengur heim úr vinnunni. Í fyrstu ímyndaði ég mér að hún
hefði tafist á leiðinni, að síminn hennar væri batteríslaus svo hún gæti ekki
látið mig vita, að umferðin heim væri svo rosaleg vegna bílslyss sem varð
á vegi hennar, að hún sæti í bílaröðinni og þakkaði guði fyrir að hafa ekki
verið í bílnum sem keyrt var á og vonaði að ég hefði ekki áhyggjur af henni.
En nei, ég gerði mér engan greiða með því að skapa nýjan veruleika í huga
mér, af því hún var ekki að koma heim í kvöld né nein önnur kvöld. Ég þurfti
að koma mér út.
Göturnar voru ógeðslegar eftir ævintýri gærkvöldsins. Ég gerði gönguferð
mína út á bar að leik þar sem ég passaði mig á því að stíga hvorki á sígar-
ettustubba, tyggjó né ælu. Það var flóknara en ég gerði ráð fyrir og fljótlega
hætti ég að fylgja ströngum reglum mínum og fór að telja götuketti, það
var miklu skemmtilegra og þegar á barinn var komið settist ég í vanalega
sætið mitt. Ég settist alltaf í hornið, burt frá öllum látum, en með fullkomið
sjónarhorn á stúlkuna mína sem vann á barnum. Ég hló með sjálfum mér
þegar ég áttaði mig á að ég var byrjaður að kalla hana stúlkuna mína. En
aumkunarvert! Hún vissi ekki einu sinni hver ég var. Ég pantaði einnig það
vanalega, rauðvín hússins með klaka. Þegar ég ferðaðist um Suður-Frakk-
land á unglingsárunum komst ég að því að það er ótrúlega fínt að drekka
klaka með rauðvíni og hef gert það alla tíð síðan. Ég hafði aldrei prófað að
drekka rauðvín öðruvísi svo ég þekkti svo sem ekki muninn.
Tíminn leið, ljósin lækkuðu og tónlistin hækkaði. Stelpan mín hafði
fækkað fötum, líklegast vegna hitans á staðnum og ég óskaði þess innilega að
hitinn færi upp í fimmtíu gráður svo hún þyrfti að afklæðast meira. Ég gekk
upp að barnum eftir að hafa teygað síðasta sopann. „Annan svona!“ kallaði
ég til barþjónsins og benti á tómt glasið mitt. Barþjónninn, einstaklega lag-
legur maðurinn, var ekki seinn til og skellti nýjum skammti af húsvíninu í
glasið, klakalausu í þetta skiptið. Mér brá, hver gerir svona? Hugsaði ég. Veit
hann ekki að rauðvín á alltaf að bera fram með klaka? „Afsakið? Afsakið!“
kallaði ég en rödd mín var fljótlega kæfð niður í mjaðarþyrstum unglingum