Tímarit Máls og menningar - 01.09.2014, Qupperneq 107

Va g g a
TMM 2014 · 3 107
loftinu sem glaðir veifa til baka. Herbergið lyktar af þungum svita, ég sleiki
út um og finn sterkt járnbragð á sperrtum tungubroddi mínum. Ég hleyp að
speglinum til að athuga hvaðan blóðið rennur og mér til undursamlegs létt­
leika vantar aðra hverja tönnina í góminn. Úr vasanum gríp ég töng og dreg
út restina af tönnunum, sem renna eins og smjör úr gómnum mínum. Ég set
þær vandlega í agnarsmátt skrín á borðinu þar sem ég finn restina af krem­
bleikum tönnunum mínum. Ég nýt þess að horfa á nýja tannlausa spegilmynd
mína sem starir brosandi á mig. „Í dag rauður, á morgun dauður“ segi ég og
brosi móti tvífara mínum.
***
Ég vaknaði við hlátrasköllin í sjálfum mér sem fljótlega breyttust í geðs-
hræringarstunur og kæfðan grát. „Rósa, Rósa!“ Ég var kaldur og svita-
storkinn, agnarlítill, eins og í bernsku þegar ég engdist og kvaldist tímunum
saman yfir einhverju sem var aldrei til. Skuggadraugum? Kojuskrímslum?
Mér blöskraði hæfileiki mannshugans að geta verið á tveimur stöðum sam-
tímis. Milli svefns og vöku hét það. Að vera á tveimur stöðum samtímis, en
þó aldrei fullkomlega til staðar. Þannig leið mér, er ég lá eins og smábarn,
nakinn og berskjaldaður gagnvart báðum heimum og þó hvergi.
Varfærinn gægðist ég framhjá sænginni og upp í loftið, í leit að einhverju
annarsheims. Mér til mikillar furðu en hugarhægðar voru skuggarnir hættir
að dansa. Ég andvarpaði, stóð upp og kveikti á naktri perunni í herberginu.
Allt var eins og það átti að sér að vera, á sínum stað. Ég glotti að eigin hræðslu
og ákvað að hér enduðu hláleg barnalæti mín. Ég sá móta fyrir fagurmót-
uðum fótleggjum rauðku minnar í dyragættinni og varð snögglega rótt. Hún
var af engum öðrum heimi en þessum og myndi ekki detta í hug að fara neitt
annað. Ég fann lykt af kaffi og ristuðu brauði sem dró mig upp úr rúminu.
„Elskan mín, varstu að meiða þig?“ Ég var nýskriðinn úr rúminu og sat
sáttur og sæll með ristað brauð í hendinni, sársauki var ekki í huga mér.
„Ha? Ég? Nei, af hverju segirðu það?“ Rauðka gekk upp að mér og þurrkaði
blóðdropa sem lak meðfram munnviki mínu. „Nú, af því þér blæðir, þú ert
eins og blóðsuga!“ Hún sýndi mér rósrauðan fingurinn en þurrkaði síðan af
honum í sloppinn minn. „Fyndið!“
Ég gekk inn á bað og gapti að speglinum, blóðrákir láku alls staðar milli
tanna minna eins og vatnslitlir fjallalækir. Ég skelfdist spegilmynd mína sem
minnti á mannætu. „Rauðka, ég þarf að kaupa annan tannbursta, þessi sem
ég nota er greinilega allt of harður!“ Ég skolaði munninn og fölrautt vatnið
hringsólaði ofan í niðurfallið. Ég henti tannburstanum í ruslið og hét því að
kaupa bara bómullarhnoðra í staðinn. „Helvítis tannlæknar! Alltaf að ljúga
að manni.“
***