Tímarit Máls og menningar - 01.12.2017, Side 77

„ a l d r e i s t ú l k u r u p p í v i n d / ó ð a r s l e n g j a l í n u m
TMM 2017 · 4 77
Niditch, Susan. 1999. „Eroticism and Death in the Tale of Jael.“ Women in the Hebrew Bible: A
Reader. Ritstj. Helen Bach, bls. 305–316. New York og London: Routledge.
Ogilvie, Sheilagh C. 2003. A Bitter Living: Women, Markets, and Social Capital in Early Modern
Germany. Oxford: Oxford University Press.
Páll Eggert Ólason. 1949. Íslenzkar æviskrár frá landnámstímum til ársloka 1940. Annað bindi.
Reykjavík: Hið íslenzka bókmenntafélag.
Páll Eggert Ólason. 1950. Íslenzkar æviskrár frá landnámstímum til ársloka 1940. Þriðja bindi.
Reykjavík: Hið íslenzka bókmenntafélag.
Páll Eggert Ólason. 1952. Íslenzkar æviskrár frá landnámstímum til ársloka 1940. Fimmta bindi.
Reykjavík: Hið íslenzka bókmenntafélag.
Percival, Florence. 1998. Chaucer‘s legendary good women. Cambridge: Cambridge University
Press.
Shenk, Linda. 2010. Learned Queen: The Image of Elizabeth I in Politics and Poetry. New York:
Palgrave MacMIllan.
Spongberg, Mary. 2009. „Editorial: Feminist Generations.“ Australian Feminist Studies, 59 (24):
bls. 1–2.
Starn, Randolph. 1986. Reinventing Heroes in Renaissance Italy. The Journal of Interdisciplinary
History, 17 (1): 67–84.
Summer, Saralyn Ellen. 2006. „„Like Another Esther“: Literary Representations of Queen Esther in
Early Modern England“ [Doktorsritgerð], Georgia State University.
Víga-Glúms saga. 1987. Íslendinga sögur og þættir. Ritstjórar: Bragi Halldórsson, Jón Torfason,
Sverrir Tómasson og Örnólfur Thorsson. Þriðja bindi, bls. 1906–1956. Reykjavík: Svart á hvítu.
Víglundar saga. 1987. Íslendinga sögur og þættir. Ritstjórar: Bergljót S. Kristjánsdóttir, Bragi Hall-
dórsson, Jón Torfason og Örnólfur Thorsson. Þriðja bindi, bls. 1957–1986. Reykjavík: Svart á
hvítu.
Wolfthal, Diane. 2000. Images of Rape: The ‚Heroic‘ Tradition and its Alternatives. Cambridge:
Cambridge University Press.
Wright, Celeste Turner. 1946. „The Elizabethan Female Worthies“. Studies in Philology, 43(4):
628–643.
Tilvísanir
1 Tekið skal fram að textinn er hér að mestu samræmdur á nútímastafsetningu en þó höldum við
sumum orðmyndum lesendum til skemmtunar.
2 Í efnisyfirlitinu kemur líka fram að níu ljóð í handritinu séu eftir sama höfund.
3 Boccaccio upplýsir sjálfur að hann hafi samið sitt rit fyrir áhrif frá Petrarcha sem skrifað hafði
rit um valdsmenn í Rómaveldi frá Rómúlusi til Titusar, De viris illustribus (Brown 2003: xii og
Mommsen 1952: 97).
4 Í handritinu Lbs 163 8vo eru að minnsta kosti þrjú kvæði með þessu viðlagi.
5 Einnig mætti taka erindið saman svo að „óðar“ eigi við „stúlkur“ en ekki „línur“ og túlka þá
þannig að kvenpeningurinn sé ekki svo galinn að „slengja“ (ljóð)“línum“ út í bláinn.
6 Lofsöngur Debóru er eitt elsta kvæði sem varðveitt er á hebresku og talið meðal elstu hernaðar-
söngva sem þekktir eru (De Pauw 2014: 38).
7 Frásögn Dómarabókarinnar af Jael hefur reyndar líka verið útlögð svo að hún hafi kynferðisleg
blæbrigði („sexual nuance“) (Niditch 1999: 312)
8 Orðalag kvæðisins um Lovísu „aumum sýndi sorgar bót / sakna nú þeir minnast á“ gæti bent
til þess að ekki sé langt liðið frá dauða hennar þegar kvæðið er ort.
9 Hér er leiðrétt. Í handriti stendur „sigursæla“ ekki „sigursæl í“.
10 Tekið skal fram að freistandi er að túlka „einhvör ann mínum“ svo, að undanskilið sé „manni“
– þó að það sé ekki gert hér.
11 Hér þætti eflaust einhverjum freistandi að leiðrétta „nokkra þjóða dæmi“ í „nokkur fljóða
dæmi“.
12 Sem dæmi um slíkan kveðskap má taka Þorrablótsvísur úr Reykhólasveit frá 2015 sem birtist
á vef sveitarfélagsins, sbr. http://www.reykholar.is/gamanmal/Thorrablotsannall_2015_med_
ivafi/. Sótt 15. septbember 2017.