Úrval - 01.02.1947, Side 28

Úrval - 01.02.1947, Side 28
26 ÚRVAL barnið. Hann var miður sín ef hann gat ekki séð eða kallað í einhvern vin sinn eða venidara. Hann var aldrei fjarri einhverj- um, sem hann þekkti, hvorki úti né inni. Ef hann var skilinn eft- ir einn í húsinu með einhverj- um ókunnugum, fyrstu mánuð- ina, virtist hann vera í ógur- legri klípu. Hann vildi ekki láta neinn ókunnugan snerta sig né koma of nærri sér, en á hinn bóginn var auðséð, að hann vildi ekki láta hinn ókunna yf- irgefa sig. Undir slíkum kring- umstæðum var hann vanur að rangla úr einu herberginu í annað, í hæfilegri fjarlægð frá manninum, og væla ámáttlega. Honiun þótti svo vænt um „pabba“ sinn, prófessorinn, að hann réðst oft á þann, sem pró- fessorinn þóttist ætla að ráð- ast á, eða ef einhver lézt ætla að leggja hendur á prófessor- inn. Einu sinni, þegar apinn var fjórtán mánaða, hafði „pabbi“ hans sett hann á lítinn stól og sagt honum að „vera kyrr“ með- an hann væri að skrifa þar skammt frá, þá fór apinn að kjökra, því hann langaði til að koma nær. Hann reyndi nokkr- um sinnum að komast niður úr stólmrm, en var alltaf ýtt til baka. Loksins komst hann nið- ur, færði stólinn nær og settist á hann. Þannig gat hann bæði hlýðnast og fært sig nær pró- fessornum. Vissulega var þetta viturlegt! Þó að apar séu almennt tald- ir miklar eftirhermur, hermdi þessi api miklu síður eftir en drengurimi, sem stældi bæði göngulag föður síns og apans, sérvizku þess síðamefnda og köll. Ekki var hægt að fá ap- ann til að beita rödd sinni, enda þótt harin hefði lífeðlisfræði- lega þroskun til þess. Tilraunir voru gerðar í þessa átt, en báru ekki árangur. Þetta var vafalaust því að kenna, að minni apans, bæði á orð og merki, var mikið óþrosk- aðra en barnsins, og að' hann átti verr með að einbeita hug- anum. Drengurinn sýndi einnig miklu meiri áhuga á að rann- saka og handfjatla leikföng sín. Hvað hefir lærzt af þessari tilraun ? Grundvallargeðhrif apans og barnsins voru ekki gerólík, og bæði gátu þau álykt- að þegar þess þurfti við. Áhrif umhverfisins báru stundum sig- ur úr býtum, einkum þegar ap-
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116
Side 117
Side 118
Side 119
Side 120
Side 121
Side 122
Side 123
Side 124
Side 125
Side 126
Side 127
Side 128
Side 129
Side 130
Side 131
Side 132

x

Úrval

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Úrval
https://timarit.is/publication/1841

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.