Úrval - 01.02.1947, Side 89

Veiðiaðferöirnar eru
misínunaníli.
Ot á mið með snöru og deyfilyf.
Grein úr „Coliiers“,
eftir John Maloney.
■f^YRIR skömmu var ég sjón-
arvottur að smölun úti á
hafi, tíu mílur undan St.
Augustine, Florida. Reipum var
kastað — ekki yfir hausinn á
sæhestum, heldur um sporðana
á dröfnóttiun hnýsum.
f þessu sama blágræna hafi
sá ég tólf feta langa hákarla
skutlaða með skutlum, sem voru
útbúnir með deyfinganálum,
og sá lítinn búrhval rekinn upp
á grynningu og tekinn.
Þessir hvalir og hákarlar,
auk hundraða annarra sjávar-
dýra, voru veiddir til þess að
endumýja hið geysimikla sjáv-
ardýrasafn, sem hefir verið
tómt síðan í júní 1942, er vís-
indamennirnir og starfsfólkið
fór í stríðið.
Snaran er heppilegasta veið-
arfærið til að handsama hnýsur
án þess að meiða þær. Þessar
snörur eru lykkjur, sem eru
haglega festar við skutla.
Fyrsta hnýsan, sem ég sá
snaraða, var að hringsóla kring-
inn 28 feta langan bát, sem við
vorum á. Þegar lykkjan féll um
sporð hennar, sneri hún sér við-
til að sjá, hvað hefði gripið
hana, sló hart með sporðinum
til þess að reyna að losa sig,
stakk sér svo snöggt, að nærri
lá, að báturinn stingist á end-
ann, tók síðan á rás, svo að ég
fór að halda, að hún mundi
draga okkur alla leið fyrir Cape-
Hatteras áður en hún gæfist
upp.
Við leyfðum henni að halda
áfram þangað til nokkuð virt-
ist af henni dregið, en þá létum
við vél bátsins ganga afturábak
til að hamla gegn henni. Tíu
mínútum síðar var hún við
borðstokkinn og hægt var að
koma undir hana segldúk og
innbyrða hana.
Svo fljótt venjast þessar
kátlegu skepnur vistinni í búri,
að viku síðar var þessi 350
punda hnýsutarfur farinn að