Úrval - 01.02.1947, Síða 95

ÉG DÓ FYRIR TVEIMUR ÁRUM
93
íegg eða lið, enda þótt ég
kenndi einkis sársauka. Ég
jbreifaði á öðrum fæti mínum
með hendinni og fann bert hold-
ið, atað blóði. Ég fór að æpa —
ég æpti eins og villidýr. Ég
aiinnist þess, þegar liðþjálfinn
kom til mín, hvernig ég var
borinn að vörubíl, og ég minnist
ferðarinnar yfir vígvöllinn, sem
tók margar klukkustundir, unz
við komum loks til hersjúkra-
hússins.
í græna sjúkratjaldinu fann
ég ylinn af eldavélinni og bjark-
arilmur barzt að vitum mínum.
Ég fékk bolla af vatni og tókst
að dreypa á honum. Það var
guðadrykkur.
Mig langaði til að sofna, en
ég gat það ekki vegna þreytu.
Ég drakk enn af vatninu og
fann, hvemig svefninn, hinn
blessaði svefn, seig hægt og
hægt á augu mín.
Og svo dó ég . . .
Þetta er það, sem Valentin
Cherepanov man, en síðan
missti hann meðvitundina.
Hann var skorinn upp vegna al-
varlegs áverka, sem hann hafði
hlotið á hægri mjöðm, af
sprengjubroti. Meðan á upp-
skurðinum stóð, dó hann. Lækn-
arnir voru ekki í minnsta vafa.
Slagæðin hætti að slá, hjartað
starfaði ekki, andardrátturinn
hvarf, sjáaldur augnanna varð
óeðlilega stórt og lífsnauðsyn-
legar ósjálfráðar hreyfingar
hættu.
En svo var tilviljuninni fyrir
að þakka, að Negovski prófes-
sor hafði valið þetta hersjúkra-
hús fyrir tilraunir sínar til að
vekja dauða til lífs.
„Þrem og hálfri mínútu eftir
hinn læknisfræðilega dauða, hóf
ég aðgerðir mínar til þess að
vekja yður aftur til lífsins,"
skrifaði Negovski prófessor í
bréfi til mín. ,,Við notuðum
mjög flóknar aðferðir — dæld-
um blóði með adrenalini og
þrúgusykri í æðarnar“ og með
sérstöku tæki dældum við lofti
í lungun. Eftir eina mínútu fór
hjartað að slá, þrem mínútum
síðar fóruð þér að anda, og eft-
ir klukkustund sáum við merki
þess, að þér voruð að komast til
meðvitundar.“
. . . og vakna'ði í myrkri.
— Ég veit ekki, hve iengi ég
svaf, hélt Valentin áfram. Ég
man ekki, hvað kom fyrir þessa
nótt. Það fyrsta, sem ég minn-
ist, er, að einhver beygði sig