Úrval - 01.12.1954, Qupperneq 24

22
ÚRVAL
sungu og hlógu í aftursætinu.
Eftir nokkurra stunda hraðan
akstur komu þau til Biarritz.
Þegar Jeannot spurði dauflega
hvar hin ætluðu að setjast að,
var svarað einum rómi úr aftur-
sætinu, að það skipti engu máli
ef þau væru bara öll á sama
hótelinu.
,,Nei, nú er nóg komið. Þetta
er ekki hægt,“ sagði Charlot.
,,Ég veit ekki hvað á að halda
um ykkur, stúlkur."
,,Verið þið ekki með neina
vitleysu, strákar," sagði Mar-
ysa, „við vitum hvað við vilj-
um. Tvö herbergi í Hötel du
Midi, við getum ekki setið og
þráttað hérna í bílnum í allt
kvöld.“
Og þar við sat. Ungu konurn-
ar heimtuðu kampavín með
kvöldverðinum. „Okkur veitir
sannarlega ekki af því að hressa
okkur svolítið, eftir að hafa
ferðazt með svona fýlupokum.
Við erum öll nýgift og þá á
maður að skemmta sér. Hristið
af ykkur slenið, strákar!"
„Ég get auðvitað drukkið
nokkur glös,“ sagði Charlot, „en
þú verður að afsaka, Júlíetta,
þó að ég geri það aðallega til
að drekkja sorg minni.“
Það var sami blærinn yfir
kvöldverðinum og brúðkaups.
veizlunni. Brúðirnar réðu sér
ekki fyrir kæti, en brúðgumarn-
ir voru fálátir. En kampavín
er kampavín, og eftir aðra flösk-
una fór að lifna yfir piltun-
um. Það er líka erfitt að stand-
ast fallegar stúlkur, sem iða af
fjöri og lífsgleði. Smámsaman
fóru ungu mennirnir að verða
stimamýkri við konur sínar, en
það var ekki hægt að sjá að
þeir væru neitt sérstaklega ást-
fangnir.
Þegar þjónninn leit loks
þreytulega á klukkuna og
muldraði eitthvað um lokunar-
tíma, stóð Marysa upp og tók
í handlegginn á Charlot. Hún
var óstöðug á fótunum.
„Komdu nú, chéri, við skul-
um fara upp til okkar. Var her-
bergið okkar ekki númer átta?“
„Ertu gengin af göflunum,
Marysa, hefur þú drukkið of
mikið af kampavíninu?"
„Vitleysa. Komdu nú með
mér, mon petit Charlot."
„Þú veizt, að eg er enginn
kreddupoki, en þetta er of langt
gengið — að hafa skipti á kon-
um strax á brúðkaupsnóttina!
Það gæti kannski verið bæði
skemmtilegt og spennandi, en
þetta er ekki nein óperetta, góða
mín. Svona nokkuð er ekki hægt,
enda þótt við værum öll af vilja
gerð. Hvað finnst þér, Jeannot,
þú hefur þó ennþá einhverja
vitglóru í kollinum ? Og hvað
segir þú, Júlíetta?"
„Mikill kjáni ertu,“ sagði
Marysa. „Hverri heldurðu að þú
sért annars giftur?“
„Auðvitað Júlíettu."
„Nei, það var mér, sem þú
giftist, en ekki Júlíettu. Finaud
sá um það. Við stúlkurnar
sömdum um þetta við hann á