Úrval - 01.12.1954, Blaðsíða 62

60
ÚRVAL
in til þess á óheppilegri stundu,
eða blátt áfram af því að það
er orðin skylda. Ósjaldan má
líka heyra frú Maríu segja í
særðum ásökunarróm: „Ing-
unn, þú ættir að skammast þín
að vera svona vanþakklát við
móður þína, sem hefur gert svo
mikið fyrir þig.“
V anmetatilf inning af þessu
tagi lýsir sér jafnan í smáþving-
unartilraunum eða síendurtekn-
um kröfum um þakklætisvott.
En hún getur einnig birzt í al-
varlegri myndum.
UNG stúlka kaus að leggja
stund á langskólanám í
trássi við móður sína, sem hafði
tekið í sig að hún yrði tann-
læknir. Efnahagurinn var góð-
ur, og hefði dóttirin valið tann-
læknisnámið, mundi hún hafa
fengið ríflegan styrk. En hún
kaus heldur annað nám og fór
að heiman, þó að hún fengi litla
peninga og aldrei loforð um
hjálp til næsta mánaðar. Hún
réði sig til heimilisstarfa gegn
fæði og húsnæði, en fékk lítinn
tíma til lesturs. Hún hafði ekki
ráð á að kaupa sér föt eða fara
til tannlæknis. Af öllu þessu
varð hún beisk í lund. Það kom
til orða að hún færi heim um
jólin, af því að fjölskyldan sem
hún bjó hjá, hafði ekki lengur
not fyrir hana. Hún gat ekki
hugsað sér að fara heim, en átti
hvergi athvarf. ,,Ég þoli ekki
mömmu, það verða bara skamm-
ir og rifrildi,“ sagði hún við mig.
Hún sýndi mér bréf frá móður-
inni, sem gaf mér góða hugmynd
um ástandið.
Bréfið var augljós þvingunar-
tilraun. ,,Ef þú kemur heim,
skaltu fá nýja vetrarkápu og
þú getur fengið gert við tenn-
urnar, en ef þú lætur ekki frú
Nilsson sauma kápuna og ferð
ekki til Petterssons tannlæknis,
færðu hvorugt. Bróðir þinn er
heima núna. Hann skilur hve
gott heimili hann á. Þú hefur
aldrei sýnt neinn þakklætisvott.
Ég átti ekki eins gott heimili og
þú. Ég stóð ein uppi og af því
lærði ég að skilja, hvers virði
það er að eiga góða móður, en
þú ert ekkert nema vanþakklæt-
ið, en ef þú kemur heim . . .“
Stúlkan vildi fara heim til að
fá gert við tennurnar, en henni
óaði við heimkomunni, öllu rifr-
ildinu og nöldrinu. Ég spurði
hana um föðurinn. Jú, hann er
aldrei heima. Hann þolir ekki
heldur nöldrið. „Móður þinni
finnst kannski, að ykkur þyki
ekki vænt um hana. Hún á sjálf-
sagt mjög erfitt,“ sagði ég. Við
töluðum lengi saman áður en
dótturinni varð ljóst, að ef til
vill væri móður hennar vorkunn,
þrátt fyrir allt.
Ég sagði við hana: „Þú held-
ur að móður þinni þyki ekki
vænt um þig, af því að hún skil-
ur ekki, að þú verður að velja
það nám, sem þér er hugstæð-
ast. Þú getur þó farið að heim-
an, þó að það sé kannski erfitt.
En hvaða tækifæri hefur móðir-