Úrval - 01.12.1954, Qupperneq 63

„ÞEIM ÞYKIR EKKI VÆNT UM MIG"
61
þín haft? Hún hefur kannski
aldrei getað látið framtíðar-
drauma sína rætast og heldur
sér nú dauðahaldi í þá sann-
færingu, að hún hafi að minnsta
kosti gert eitthvað fyrir börnin
sín. Það er barnaleg og ósann-
gjörn tilætlunarsemi, en það er
merki um skort á ástríki, merki
um að henni finnst að engum
þyki vænt um hana.“
„Það er einmitt þetta, sem
er hræðilegast af öllu,“ sagði
Margareta, ,,ég finn að ég er
sjálf alveg eins.“
Þetta samtal okkar varð þó
til þess að draga úr þrjózkunni
og hún fór heim.
EGAR ástleysi þjáir okkur,
verðum við óeðlilega við-
kvæm fyrir því, ef okkur eru
ekki sýnd nægileg blíðuhót, og
verst þolum við að okkur sé vís-
að á bug. Ég hef ótal sinnum
orðið vitni að því, að mæður
þola illa óánægju eða reiði hjá
börnum sínum, jafnvel þó að um
sé að ræða eðlilegar tilfinning-
ar hjá barninu. Það er ekki af
því að móðirin skilji ekki þetta,
heldur af því að henni finnst,
að með reiði sinni sé barnið að
vísa henni á bug. ,,Þú getur
ekki verið reiður við mig, sem
þykir svo vænt um þig.“
Frú Jakobsson kom með Sissu
dóttur sína til mín, af því að
kvörtun hafði komið frá skólan-
um um, að hún lærði ekkert.
Hún væri utan við sig og fylgd-
ist ekki með. I samtali okkar
gat hún þess, að hún gæti ekki
fyrirgefið sér hve oft sér gremd-
ist við Sissu, og hve erfitt hún
ætti með að leyna því, þó að
hún vissi að það væri rangt.
Það tók langan tíma að fá fram
hvað það var, sem henni
gramdist í fari dótturinnar.
Fyrst var nú það, hve stirð og
klunnaleg Sissa var í öllum
hreyfingum. Sjálf var frú Jak-
obsson lipur og hafði yndi af
að dansa. Hana langaði svo til
að Sissa hefði mjúkar hreyfing-
ar. Hún hafði reynt að kenna
henni að hreyfa sig, en hún varð
stíf eins og spýta þegar móðirin
ætlaði að hjálpa henni. Svo voru
það gretturnar í andlitinu á henni.
Það var ekki sjón að sjá þær,
og móðirin hugsaði með gremju
til þess hve mikilvægt það væri,
að minnsta kosti fyrir Sissu sem
stúlku, að vera aðlaðandi. Þó
að hún vissi, að gretturnar yrðu
aðeins verri, ef hún áminnti
hana, og þó að hún gerði sér
ljóst, að hún réði ekki við grett-
urnar, þá gat hún ekki stillt
sig, og stundum fylltist hún svo
stjórnlausri gremju, að hún
varð að fara út til þess að rjúka
ekki upp með skömmum. Ýmis-
legt fleira í sambandi við Sissu
fór í taugarnar á móður hennar.
f ljós kom, að eitt af því, sem
miklu máli skipti fyrir frú Jak-
obsson var, að nágrönnum henn-
ar og vinkonum geðjaðist vel,
ekki aðeins að henni, heldur
einnig að Sissu. Sissa var svo
feimin, svo þögul og undarleg.