Úrval - 01.12.1954, Síða 71

FRUMSKÓGAFÍLLINN
69
þegar við sáum þrjá stóra
skugga á hreyfingu. Þeir voru
óhugnanlega stórir í tunglskins-
birtunni, næstum eins og tröll
að sjá. Þegar við komum nær,
sáum við glampa á tvær stórar
tennur. Þennan ætla ég að ná
1, hvíslaði Englendingurinn að
mér. Ég bað hann bíða meðan
ég klifraði upp í gúmmítré, en
var varla kominn upp í tréð
þegar skotið reið af. Tennti fíll-
inn hafði snúið að honum hlið-
inni í tæpra fimmtán metra
f jarlægð og hann beið ekki leng-
ur boðanna, en skaut tveim
skotum, hverju á eftir öðru.
Fyrra skotið átti að hitta fíl-
inn aftan við eyrað, en þegar
skyttan sá, að skotið hitti ekki,
skaut hann hinu einhvers stað-
ar í belginn. Fíllinn hneig niður,
fyrst á annað hnéð, en lagðist
síðan á hliðina.
En nú færðist líf í hina tvo.
Þeir hlupu í átt til Englend-
ingsins, sem reyndi að forða
sér. Ég sá hann fleygja frá sér
tómri byssunni. Fílarnir stað-
næmdust hjá henni, tóku hana
upp, brutu hana og tröðkuðu
svo á brotunum. Á meðan gafst
Englendingnum tóm til að klifra
upp í gúmmítré, þar sem fílarn-
ir fundu hann ekki. Þeir leit-
uðu raunar ekki lengi, en héldu
til hins fallna félaga síns, og
nú sá ég þá leggjast á hnén
sinn hvorum megin við hann,
þefa af honum og þukla hann
um stund. Síðan risu þeir hægt
upp aftur, og þegar þeir voru
staðnir upp, sá ég að sá fallni
stóð á milli þeirra. Þeir höfðu
reist hann upp. Því næst héldu
þeir hægt af stað yfir gúmmí-
ekruna, hlið við hlið.
Brátt hurfu þeir úr augsýn.
en við heyrðum lengi í þeim
rymjandann. Svo klifruðum við
niður úr trjánum. Englending-
urinn var bæði skelfdur og
skömmustulegur. Við töluðum
fátt um atburð næturinnar, en
daginn eftir fórum við aftur
út á ekruna og röktum slóð fíl-
anna. Slóðin var öll blóðidrifin.
Hún lá rakleitt inn í frumskóg-
inn og bar þess greinileg merki.
að fílarnir tveir höfðu gengið
sinn hvorum megin við hinn
særða félaga sinn og stutt hann.
Eftir margra km göngu sáum
við bæli, þar höfðu fílarnir ber-
sýnilega hvílt sig. Eftir þessa
hvíld hafði hætt að blæða úr
sárinu. En slóðin hélt áfram,
beint í vestur, í átt til fjalla.
Við röktum hana allan daginn,
án þess að rekast á fleiri bæli.
Víða sáum við að þeir höfðu
rutt um trjám og runnum til
að komast áfram. Mátti greini-
lega sjá, að fílarnir tveir höfðu
lagt mikið á sig til að hjálpa
hinum særða félaga sínum.
Við komumst aldrei að því,
hvernig særða fílnum reiddi af,
en ég vona, að hann hafi gróið
sára sinna. En víst er, að þetta
var í fyrsta og síðasta skipti,
sem kunningi minn, Englending-
urinn, skaut á fíl.